Ego'm

Ufak bir gezi gibidir zaman artık.

Okumaya başladığınız andan itibaren günler yalpalayarak dökülür gider parmaklarımızın arasından.

Geçmişi eleştirirsiniz. Gelecek biter.

Ancak, kalanlara bakmak lazım. Avucumuzdan dökülmeyenlere. Size iştahla sırıtanlara. Sizi hayata sunan sihirli kelimelere bakmak lazım.

Gerçekten görerek, denmek isteneni anlayarak, çoğunlukla budalalık sayılsa bile kavramanın ne olduğunu ukalalık boyutuna taşıyarak bakmak gerekir.

Küçümen bir gezidir zaman, sihirli kelimelerinizle dolu bir sandalda, sizi yönsüz hareketlendiren. Bu tür kelimelerinizle buluştuğunuz andan itibaren karşıtsınız artık; bunun öyle ya da böyle bir şekli yok. Düşüncelerinizin kesiştiği bir başkası yok. Olsaydı, o siz olurdunuz. O yüzden muhalefetsiniz.

Kendinizi orijinal hissedin. Buna inandırmanız için zorlanmanıza gerek yok. Zaten öylesiniz. Eğer, hatalı bile olsanız size yönelik toplu şiddete cevap vermiyorsanız örneğin, karşınızdakinin dangalaklığını anlayacak kadar fırsatı orada bulunanlara veren özgünlüğü içinizde taşıyorsunuz demektir.

Çünkü Toplu şiddet; kendisini hatalı saymayan bir kişinin var saydığınız hatasını, işin içine katma yalakalığında bulunduğunuz bir topluluk önünde, isim vermeden ama onu tanımlamak suretiyle haykırma soytarılığıdır. Bir tür yönetim acizliği, idare psikopatlığıdır.

Zaten bu yüzden “ben” başkayım. Başkaları da benden başka.