Ego'muzun esiri miyiz?

İnsanoğlu dünyada birçok şeyi tanıdı, buldu ufkunu genişletti. Teknolojik harikalar yarattı. Uzayı keşfetti, okyanusları aştı, basılmadık, keşfedilmiyen kara parçası kalmadı. Somut olan herşeyin adını koydu.

Peki kendimizi ne kadar tanıdık, öz benliğimizi yeterince tanıma fırsatını kendimize verdik mi? Ego'muzu kontrol edecek beceriyi sağlayabildik mi? Bir insan egosunu kontrol edecek durumda değilse, doğruları göremez, doğru karar veremez. Verdiğini zanneder.

Muhatabınızın isteklerine ters düşen fikirlerinizi beyan ettiğinizde, ne yaparsanız yapın kabul görmiyecektir. Aile içinde çocukların isteklerine, makul olmadığı için karşı çıktığınızda, anlayışsız ana, baba olursunuz.

Empati noksanlığı, negatif düşünen insanların sorunların hep karşı taraftan kaynaklandığını düşünmesine neden oluyor. Bu düşünce tarzıyla problem çözülmüyor askıya alınıyor.

Verdiğimiz tepkiler bizi mutsuz kılarken, bir yaşam tarzımız oluşmaya başlıyor. Bu tarz negatif yaşam, bir müddet hoşumuza gitsede, fazla uzun sürmesi mümkün değildir.

İnsan kendini bir süre karşısındakinin yerine koyabilmelidir. Empati kurulabilen yerlerde sorunların çözülmeside kolaylaşır.  Çünkü pozitif düşünceyle hareket edersek, burada öne çıkan hoşgörü, anlayış, saygı ve huzurdur.

Uğradığımız haksızlığa karşı sabırlı olursak, fevri hareketten kaçınırsak bir müddet sonra semeresini görmemiz kaçınılmaz olacaktır. Empatinin olmadığı ortamlar ise anlaşmazlık, hoşgörüsüzlük, çatışma ve yanlızlık demektir.

Kötü bir olayla karşılaştığımızda, egomuz bizi olumsuz, tepki vermeye yönlendiriyor ve karşılıklı olumsuzluklarla karşılaşmamızda sürekli hale geliyor. Egolarımıza hakim olmayı başarabildiğimiz zaman iyi insan olma yolunda ilerliyoruz.

Aksi halde, egolarına hakim olamayan ve empati kurulamıyan kişilerde, bencillik, sevgisizlik, hoşgörüsüzlük, kıskançlık ve inatçılık  gibi olumsuzluklar görülür ki bununda kimseye faydası olmadığını yaşayarak görüyoruz.