Ego

Ego İnsan hayatta hep bi düşman duygu arıyor nedense. Kızma isyan etme. Bu pekçok zaman terk eden sevgili oluyor. Bazen özgürlüğü kısıtlayan anne baba. Bazen kıskanç arkadaş yada kardeş. Yada pek çok başka kişi. Hep birileri olmak zorunda. İnsanın içinde bitmek bilmeyen bir kızma egosu var. Öfkeyle besleniyor. Bu şekilde yaptığı tüm hataları ona yada onlara yükleyebiliyor. Eğer terkedildiyse muhakkakki sevgili kabahatli oluyor. Çünkü o kadar ilgi görmesine ramen bu ona yeterli gelmemiştir. Ya da bir arkadaş çok başarılysa ya inektir yada torpili vardır. Anne babayse eğer kesin çok bağnazdırlar yaptıkları çocuklarını düşündüklerinden değildir asla. Ego bu övülmeyi övünmeyi ister. Bu yeterli gelmezse eğer suçlamaya başlar. Bu şekilde de içsel düşmanlarını inşa eder. Hiç bir zaman haksız olma ihtimali yoktur egonun. Kızmak en doğal hakkıdır. İlgiye muhtaçtır ego, onsuz yapamaz. Kaç sevgili bu uğurda harcanmıştır kim bilir. Yeterli gelmeyenlerin kaçı ne şekillerde tekme yediler. Ego özgüvenden beslenir ama özgüvenin egoya kaptırmaması gereken bir kırmızı çizgisi vardır. Eğer bu çizgi geçilirse bencilliğin sinsi tohumları ekilir zihne. O tohumlarda bi samaşık gibi kaplar her yanı. Görmeyi engelleyene kadar. Sonra görülen tek şey sarmaşığın yapraklarıdır. Ne güzeldir onlar o nasıl bir yeşildir öyle. Kurban olunası gelinir o yeşile. Ve en sonunda öyle olur. Kişi egosuna kurban olur. Dedikleri gibi. ''Ne güzeldir aşık olmak. ama kişi kendi kendisine aşık oldu mu hapı yuttu, intihar etmiş demektir.''