Eğreti sevda

“Varlık ve yokluk arasındaki incecik çizgide konaklıyor sevdam. Ne var olduğunu biliyorum ne de yok olduğunu… Garip duyguları taşıyor yüreğim. Tüm duygular şaşırmışta, ne yapacağını bilmez gibi… Her şey hem var hem yok gibi… Nedendir bilmiyorum ama eğreti duruyor bu sevda yüreğimde…”

Gözlerinde hem sevinç hem keder var bunları söylerken… Korkuyor…

Şimdi diyorum ki; bir rüzgar çıksa, yok olup gidenleri bulup, toplasa.. Sonra hepsini teker teker yerleştirse yüreğine… Önce güvenini koysa… O olmadan duramazsın ki hayatta. Sonra giderken alıp götürse, ruhunda ve yüreğindeki olumsuz tüm düşünceleri ve ayrık otlarını…

Unutmadan; hani mantığının, yüreğine keskin çiviler yardımıyla iliştirdiği notları da alıp götürsün… Ilık ılık çarpıp, iyileştirsin açtığı yaraları. İnceden inceye sızlamasın artık. Ve senin sevdan onlara örtü olmasın. Senin sevdan, yeni bir sayfa olsun… Geçmişte kalan hiçbir şeyden iz taşımasın, ilerlesin…

“Dedim ya, varlıkla yokluk arasındaki incecik çizgiye sıkışıp kaldı sevdam. Rengini bilmiyor mesela. Ondan belki de bu kadar belirsizlik… Yüreğim yabancılık çekmedi yüreğine… Kokunu saçlarıma yerleştirdim de gitmek ister gibi bir hal sezinledim onda… Sevda kokusu keskindir de ayrılık kokusu hissettirmeden gelir… Fark ettiğin zaman her şey zaten yok olmuş olur. O yüzden emanet duruyor kokun saçlarımda…”

Aklına yüzlerce soru yerleşiyor. Karışıyor duyguları, düşünceleri… Kederi, ifadelerine yansıyor. Hayat üstüne gelmekten, O da karşı koymaktan vazgeçmiyor… Bakıyor bana o saf yüreğiyle ve diyor ki;

“ Yok, yok bu sevda eğreti duruyor yüreğimde”

Kocaman bir gülümseme yerleştiriyor yüzüne “ Sevda ne ki? Uzak olsun yüreğime..Nefes alıyorum…Önemli olan bu değil mi?"