Ekmeğini aşk´tan çıkarmak..

Ahmed Arif benliksiz, saf aşkını anlatabilmek icin " seni anlatabilmek seni" demişti. Bizim sadece kendimizi anlatabilmenin derdinde olduğumuzu görse acaba ne derdi?..

O, okyanusun en ıssız dalgasina düşmüş bir kibrit cöpüne değin anlatmak istemiş sevdiğini. Bizde okyanuslar kadar büyük görüyoruz kendimizi. Ve bir kibrit çöpü kadar değersiz bir hale getiriyoruz sevgimizi..

Evet, beceremiyoruz bir türlü sevmeyi ve sevgimizi ifade edebilmeyi. Sürekli olarak ya anlasilma kaygisi , ya kendimizi ispatlama derdi.. oysa askin en büyük görevi, yok etmektir kibiri ve benligi. Asktir insanin gercek mürsidi ve piri; " Ey Niyazi ,mürsit istersen bu yolda Aska uy, Embiya ü evliyaya, ask olupdur rehnumâ" dememis midir pirler pîri Niyazi Misri..

ister mecazi olsun, ister ilahi; benlikten gecirmek ve egitmektir askin görevi. Zannımca, gercek şairlerdir aşk mürşidinin de en iyi dervişleri. Kırık bir tekneyle sevda denizine yelken acarlar ve Aşk´tan cıkarırlar onlar ekmeğini. Sığınılacak en güzel limandır yürekleri. Ne dünyadır dertleri, ne cennettir beklentileri. Dünya yanıyor deseniz; " iç bade, sev güzel var ise aklı şuurun. Dünya var imiş, yok imiş ne umurun" diyerek cıkarırlar hayatın keyfini. Hüzün kokar her daim elleri, hüzzamdır hep ezgileri. Yoktur öyle paraya, pula, güce, payeye minnetleri. "Cümlenin rızkını veren ol gani settar iken,yeryüzünün halifesi hünkara minnet eylemem" derler ve iktidardan degil, ilhamdan alirlar güclerini. Bizler her daim onlardan öğreniriz sevmeyi, sevgimizi ifade etmeyi ve okyanusun en ıssız dalgasına düşmüş bir kibrit cöpüne değin anlatmayı sevgimizi...