Ekmekçi Kadın

Bu başlık size ünlü Fransız yazar Xavier De Montepin'in 1884 yılında kaleme aldığı romanını anımsattı değil mi? Ama size yansıtacağım yaşam öyküsü bizden birine ait. Üstelik o gerçek bir ''Ekmekçi Kadın''.

Suzan Mutlu, Çeşme'nin Germiyan Köyü'nde yaşıyor. Evinin avlusunun bir köşesinde bulunan taş fırınında nefis ekmekler pişiriyor. Önceleri ekmek imalatının tüm yükü eşi Hasan Mutlu'nun omuzlarındaymış. Hasan Bey iki yıl önce aniden vefat edince imalatı Suzan Hanım devralmış.

Suzan Hanım'ın buğday ekmeğinin ünü Çeşme'nin sınırlarını aşıp tüm İzmir'e yayılmış durumda. Kendisine Germiyan ekmeğindeki lezzetin sırrını sordum. Bakın neler söyledi:

''Tam buğday unu kullanıyorum. Ekmeğin lezzeti için maya çok önemlidir. Piyasada satılan hazır mayaları kullanmam. Ninemin vaktiyle Rumlardan öğrendiği usul ile ekmeğimi mayalarım. Ekmeğe lezzet veren unsurlardan biri de pişirmedir. Biz taş fırınımızda ezelden beri meşe odunu yakarız. Meşe is ve koku yaymaz. Ağır yandığından ekmek uygun ateşte ve sertleşmeden pişer.''

Germiyan ekmeğinin ününü duyan tanınmış bir ekmek imalatçısı, Germiyan Taş Fırın Ekmeği'ni markalaştırmak istemiş. Suzan Hanım bu konuda da şunları söyledi:

''Fırın sahibi bana gelip ürettiğim tüm ekmeği almak istediğini söyledi. İyi de ben günde en fazla 400 ekmek yapabiliyorum. Firma yaz mevsiminde çok üretmemi istiyor. Mümkünü yok dedim. Köyde bir fırın açtılar. Benim usul yapmaya çalıştılar. Aynı kaliteyi ve lezzeti tutturamadılar. Piyasada Germiyan Taş Fırını Ekmeği diye satılanların içinde bana ait olan çok az.''

Bir gün yolunuz Germiyan Köyü'ne düşerse Suzan Hanım'ın ekmeğinden mutlaka alın. Bana hak vereceksiniz.