Eksik...

Nasılsa takılmışım bu sözcüğe."Eksik" Bana göre sevmenin en güzel tanımı.Onsuz "eksik" olduğunuzu bulmak.Onun yanında olmak.Onun yanında olmaktan fazlasını ummamak.İnsanları dinlemeyip herşeye bir kılıf bir isim yakıştırmaya çalışmamak.Sadece artık tam olduğunu bilmenin huzurunu yaşamak.

Ben "eksik" im bir kaç gündür.Yokluğu kocaman koskocaman bir boşluk oluyor içimde.Kulağımda Murathan Mungan'ın sesi çınlıyor:

"Bittiğine kendini inandırmak, ayrılığın gerçeğine katlanmak, sırtınızdaki hançeri çıkartmak, yüreğinizin unuttuğunuz yerleriyle yeniden karşılaşmak kolay değildir elbet. Kolay değildir bunlarla baş etmek,uğruna içinizi öldürmek. Zaman alır.
Zaman
Alır sizden bunların yükünü
O boşluk dolar elbet, yaralar kabuk bağlar, sızılar diner, acılar dibe çöker. Hayatta sevinilecek şeyler yeniden fark edilir. Bir yerlerden bulunup yeni mutluluklar edinilir.
O boşluk doldu sanırsınız
Oysa o boşluğu dolduran eksilmenizdir."

Eksik yerlerimi seninle tamamladığım bir bulmaca sanıyordum hayat.Ben yatağımda aktıkca sen benim boş bıraktığım yerlerden acılarımı,yaralarımı iyi edecek,ben soru sormadıkca sende cevaplar vermeye kalkmayacaktın.Birbirine paralel akan iki nehir gibi akacaktık.Yanyana ama suyumuz birbirimize karışmadan.Tek umudum bir gün aynı denize döküldüğümüzde bir olacak olmamızdı ki bu da bana yetiyordu.

Oysa bugün.Birileri bir baraj dikip önüme bir gölde biriktirmeye başladılar suyumu.Benden koskaca bir göl oluştukca ,bir gün denize ulaşma umudumda bitiyor.Ve her geçen dakika daha büyük bir boşluk dolduruyor umudumdan boşalan yerleri.