Eksik hayatlar

Paylaşımlarımız ne kadar eksik hayatta. Eksik sunuyoruz hayatı, hem kendimize, hem sevdiklerimize. Oysa ne büyük bir pay var herkes için. Oysa ne kadar cömert hayat hepimize.

Ama kaçımız bunun farkındayız? Birçok duyguyu yaşamaya ne kadar da geç kalıyoruz. Sonra nasılda pişman oluyoruz. Kaçırıyoruz hep önümüze çıkan fırsatları. Birkez kaçırınca da, ikinciye sabrımız kalmıyor ne yazık ki. Ondan sonra da hep 'keşke'yle başlayan cümleler dökülüyor dudaklarımızdan.

Nasıl da geç kalıyoruz hayata. İşe geç kalır gibi tıpkı. Bir yerlere geç kalır gibi telaşlı yaşıyoruz, belki de en güzel anlarımızı. Herşeyi öyle çabuk tüketiyoruz ki. Hiç tadını çıkaramadan, içimize doya doya çekemeden. Sindiremeden kokusunu üzerimize. Sonra yine pişmanlıklar, anıların gölgesine sığınmalar, fotoğraflara bakıp medet ummalar. Ama yine geç kalınmış bir hayattan başka birşey yok avucumuzda kalan.

İnsan gençken daha bir umursamaz oluyor belki de, yaşama daha duyarsız. Ne de olsa vaktim çok diye yanılıyoruz , yaşımıza güvenerek. Ama ne de çabuk geçiyor değil mi zaman? Bir bakıyoruz aynaya yüzümüzde derin çizgiler oluşmaya başlamış. İşte o zaman anlıyoruz ne kadar büyük bir parçayı kaybettiğimizi. Birşeyler kopuveriyor içimizden, inanamıyoruz aynadaki yüzün sahibi olduğumuza. Tekrar bakmaya cesarette edemiyoruz. İşte o zaman başlıyor bizim için hayat. Herşeyi yaşamak için büyük bir hamle yapıyorsunuz. Ne yaparsanız zaferdir çünkü artık.

Zamanında yaşanmalı bazı duygular, en etkili olduğu anda. İliklerinize kadar işlemeli yaşadığınız duygu. Pişman olacağınızı bilseniz dahi. Yanlış olacağını bilseniz dahi. Anı yaşamaya değerse eğer, hadi daha ne bekliyorsunuz. Hayat beklemeden akıyor.

"İçinden geleni söyle kalırsa yazık olur.
Hayata küsüverirsin hüzün hep seni bulur.
Birşeyler yapabilirsem güzel gözlerin için
Başından geçeni anlat masaldır benim için."