Eksik kalan malzeme

Üzgündü, hüzün kokuyordu sonu yaşanmışlıların… Bunca zamanın… Oysaki mutlu olmalıydı aşk. Noktalanmamalıydı, çoğaltılmalıydı mutluluğu nesillere...

Böyle başlıyordu her ilişki. Mutlu çiftler; el ele göz göze diz dize de sonra ne oluyordu peki bu ilişkileri bitiren?

Mutluluk mu terk ediyordu onları? Bu muydu? Yoksa duygu muydu tükenen kibrit misali alevlenip sönen… Yoksa saygı mıydı yitirilen? Ve nice yoksalar sayılabilirdi aslında…

Peki, hiç birisi irdelemiş midir uzaklaştıran gücün sebebini yoksa sıkılıp mı bitirilirdi güzellikler?

Geri dönüp bakılıyor muydu mutlu günlere? Gözden kaçan mutluluklar belki de bitirmeyecekti aşkı… Göz ardı edilebilecekler vardı belki de… Ya da karanlıkta kalanları gün ışığına çıkarmak, affetmek affettirmek çabası var mıydı bireylerin? Bitirildiğinde geride bırakacaklarını düşünüyorlar mıydı acaba?

İnce ince bin bir emekle dokunmuş halı bir anda alev alıp yok olabilirdi ama yıllarca dokunan işlenen ilişki nasıl yok edilirdi? Yok olabilir mi ki duygular? Yo, hayır! Bunu asla kabul etmeyeceğim… Yok olmaz duygular ya hiç olmamıştır ya da doğmamıştır, ölmüştür anne karnında…

Boştur doğmamış sevgiler. Sonunda ayrılık olanlar ya da severek ayrılanlar derler bazıları çevre koşullarından. Ya kız bakakalmıştır çekip giden erkeğinin ardından ya da erkek kızın… Tek taraflı belki ama biten bir şey vardır da… Hiç anlayamadım bitenin ne olduğunu…

Aşk dedikleri dolu dolu, saygıyla hoşgörüyle, sevgiyle yoğruluyorsa kalplerde ilişkiler bu temellere kuruluyorsa peki ya hangisiydi eksik kalan malzeme?