Eksildin ben(den)...

"Kimseye göründüğünden fazla değer verme" ...

Bu cümleyi duyduğumda onyedi yaşlarındaydım. Görüntüyle değer verip vermeme arasında nasıl bir bağlantı olur diye düşünmedim değil...

"Beni tanı" dediğinde sana bir şans vermek istedim. Tüm söylenenlere inat yanındaydım işte. Sen bencil, ikiyüzlü, yalancı, ukalanın önde gideniydin. Tüm söylediğin yalanların, çevirdiğin dolapların farkındaydım. Duymadım, görmedim saydım. Belki utanır bir daha aynı eylemlerde bulunmaz diye düşündüm. Ama sen ne yaptın? " Köpek b.. yemekten vazgeçmiyor". Yüzüme baka baka... Belkide arkamda kahkahaları basmışındır yine kandırdım misali... Oradan bakınca çok mu kandırılmış gibi duruyorum. Arkadaşlar ayna gibidir bilirsin. Malesef senin bulunduğun aynanın tüm sırları dökülmüş sis ve karartıdan başka birşey yansımıyor. Ben sana baktığımda birden fazla insan görmek istemiyorum artık. Zaten, oldum olası kendini olduğundan başka türlü göstermeye çaba sarfeden insanlardan nefret etmişimdir. Sana "senden nefret ediyorum bile diyemiyorum"."Sebeb mi?" "O kadar önemsenecek kadar değerli olduğunu düşünmüyorum" "Çok yazık değil mi "

Takındığın maskeler bir bir düşüyordu. Seni defalarca kez uyarmama rağmen sen bildiğini okuyordun. Yoruldum yere düşen maskelerini toplamaktan. Hiç kimse vazgeçilmez değildir. Ancak kendini kandırabilirsin. İçindeki engerek birgün içten içe seni zehirleyecek işte o zaman seni kurtaracak panzehir bulunmayacak. Bir insan içindeki onca kötülüğü nasıl barındıra bİlir. Şaşkınım ! Bir o kadar da kendime öfkeliyim !

Sana git(me) demedim... Gidişinle mutlu oldum diyebilirim.

26.2. 2009 Tarihinde karalamışım bu satırları. O an ki, ruh halimle neler karalamışım. Şimdi düşünüyorum da, adın bile geçmiyor cümlelerimde...

SADECE GÜLÜYORUM...