Ekvator

       Konuşmak istemiyorum ben bazen, çünkü kelimeler daha çok acıtır bunu böyle bilirim. Artık insanlar acıtmıyor içimi düşünsene. Ben kendimim sen 'ben' değilsin, ben 'sen' olamam. Ne kadar garip değil mi? Kimsenin kimse olamadığı dünyada birileri birileri için acı çekiyor ya da zarar veriyor. Herkesin iyi olduğu bir dünya var mı? varsa nerede, ekvatorda mıdır mesela? Gecesi gündüzü eşit, belki adaleti de eşittir diye ekvatorlara gidebilir miyim sırf bu yüzden?

       Bugün kışı yaşıyorum, oysa benim kışlarım yaza mesai yapıyordu... Hala koynumda uyutuyorum onu, arada uyanıyor birbirimize sitem ediyoruz. Kahkahalarımı da götürüyorum kışlıklarımın içinde valizimle beraber.

        Zor taşıyorum hepsini bir arada ama taşıyorum ya işte önemli olan da bu. Bunun yanında kalbimi taşıyorum. Bazen çok ağır geliyor bana, ben bile tarif edemiyorum. O kadar yığılı geliyor ki kırıp atsam mı diyorum kendime, bilirsin ya söksen sökülmüyor o kalp ama çok rahat parçalayabiliyorsun onu. Paramparça hem de.. Yapıştıramazsın o parçaları yerine ama taşımak zorundasın bir ömür boyu. İşte benim hala umudum var, gülümsüyorum içimden sarmaşık hüzünlerimle.

Çağla PINAR