El açma egzersizleri

Yorgun bir otobüs yolculuğuydu… Bomboş bir belediye otobüsünde duraktan binen insanları seyrediyordu. İlk binen kişiye takılıp kaldı. Gerçekten fazlasıyla etkilenmişti ondan. Bir an göz göze geldiler koridorda yavaş adımlarla seyrederken kız. Sonra kafasını çevirme isteği duydu ve bunu yaptı… İlginç olan şey kızın gelip 40tan fazla koltuk yerine yanına oturmasıydı. Hissettiği şey heyecandı sadece… Ne yapacağını bilemedi önce. Yarım saat boyunca hiç konuşmadılar. Sonra cesaretini toplayıp kıza döndü ve : “Acaba boş kağıdınız var mı?” diye sordu… Kız çantasına göz atıp defterini buldu, bir sayfa koparıp verdi. Teşekkür eden çocuk ne yapacağını bilemeden kalemine sarıldı…Kaleminden şu satırlar döküldü:

<ı>“’Cesaret dediğin nedir ki?’ diye sordu kendine bir anda. Sıkılıp kalmıştı o kapanda kaç gündür. Olması gereken yerde değildi, söylenmesi gerekenler söylenmiyordu kesinlikle. Düşünceleri doğru yerde olsa da tepki vermedi hiçbir şekilde vücudu istediği şeye. Bu yüzden sorguladı kendini yine… Cesaret nedir ki? <ı>

<ı>Aptallık dedi önce. Olmayacak bir şey için kendini harap etmek. Bu yüzden vücudu, benliğine engel oluyordu. Korkuydu, benliğini saran o zift. Cesaret etmeye gerek yoktu öyleyse. <ı>

<ı>‘Yalan’ dedi kendi kendine. “Avunmak istememi kendime kabullendirme çabam” diye geçirdi içinden.Korku ya da aptallık değil mesele. Sıkıştığın yerden kurtulmak için bu, tek çare…

<ı><ı>Cesaret dediğin ne dedi yine kendi kendine… Hala cevabı bulamadı, devam etti yüzmeye tereddütler denizinde… <ı>

<ı>Son bir kez baktı yazdıklarına, devam etti hiçbir şey olmamış gibi hayatına. <ı>

<ı>Tesadüfler denizinde yaşamak en iyisi gibi geldi ona…” <ı>

Bunların tam bir saçmalık olduğunu anladığında bıraktı yazmayı ve başını kaldırdı. Ne yanında oturan kız vardı geriye ne de inmesi gereken durakta inmişti… Kağıdı katlayıp cebine koydu ve otobüsten indi ilk durakta… Dönmesi gereken bir evi vardı.