El yordamıyla tanıdım hayatı

Bir yaseminin, bir iğdenin kokusunda hissetmek, nefessiz koridorlarda bile bir gökkuşağı renginde seyredebilmek hayatı ve zorluklara rağmen gülümseyen bir yürekle sarılabilmek hayata yeniden....

Zor mudur ?

Beynimizin ve ruhumuzun kendini korumak için aldığı önlemler hayranlık uyandıracak düzeyde.. Hayatımızın şoklarında neremizin kesildiğini anlamayız bile, ilk acıyı çok fazla hissetmeyiz. Nereden geldiğini bilmediğimiz bir güç ve dayanıklılık gösteririz tehlike anında. Nasıl dayandık acıya, nasıl geçiştirdik zorlukları anlamayız bile. Hani bir yerimizi çarptığımızda nasıl hemen acımaz, acısı sonradan çıkarsa işte onun gibi.

Kaldırabileceğimizden fazlası bir acı veya sıkıntı ile karşılaştığımızda ise beynimiz bunları derine gömmeye çalışır. Zamanla unuturuz acıları, zorlukları, yaşadığımız travmaları.

Unutmak da gereklidir… Yoksa sıkıntılarla sürekli yorulan bir yürek ve bir şuurla hayatımızın devamını sağlamak zordur. Bir kere kangren olmuş benliğimiz ne yapsan fayda vermez sonra.

İnsan kendi kendinin terapistidir. Sıkıntılara ve zorluklara katlanmak için sürekli metodlar üretiriz bilinç altımızdan.

Zor değildir, tekrar hayata gülümseyen bir yürekle merhaba demek… Her travmadan sonra.

Bir balıkçının sabrı ile ağ atmak umutlara… Yeniden her sabah yeniden,

Kıyıya vurduğunda yeniden denize dönebilmek… Yorgun bir deniz yıldızı gibi,

Acıların üstesinden gelebilmek… Bir martı edasıyla,

Geçmişi bir masal sanmak ama geleceğe de dört elle sarılmak… Masaldan ders alarak,

Hiç de zor değilmiş...

Geldiğimiz gibi gideceğiz, gelmeyi bildik, gitmeyi de biliriz. İhtiyacımız olan sadece sıkı bir yürek ve yere sağlam basan ayaklarımızdır.

El yordamıyla tanıdım hayatı, size de tavsiye ederim.

Beran UZER