Elde var daima hüzün

Daha küçücük bir çocuktum, evimizin önünden acıklı destan anlatıcıları geçsin diye yollarını gözlerdik anacımla. Acıklı hayat hikayelerini sayfa sayfa alır okur, dört göz dört çeşme ağlardık sarmaş dolaş. Daha minicik bir kızdım en sevdiğim şarkı "Buruk Acı" ve "Ne Bildim Kıymetin"di. O zamanlar televizyon nerde, radyo başında geçerdi geceler. Arkası yarınların en acıklısı en sevdiğimiz olurdu. En acıklı Kemalettin Tuğcu hikayeleri ile serpilip Reşat Nuri hikayeleri ile büyüdük. Şimdi tebessümle izlediğimiz o eski Türk Filmlerine ne çok ağladık oysa o zamanlar..

Ne hüzünlü bir nesil yetiştik, birçoğumuz kaybolup gitti o hüzün darboğazında belki.. Belki bizim neslin kronolojik psikoloji haritası çıkarılsa 70'li yılların travma nedenleri ortaya çıkmış olacaktı.. 80'li yıllarda iyice pasifize edilmiştik, hani "kafasına vur lokmasını çal" prototip insanlar olmuştuk. 90'larda ekonomik krizler yetmedi savaşlar o da yetmedi depremlerle geçti gitti..

Bunca acılar, sancılar, biz hep ağlamak mı istedikte ağladık, hep acıyı biz mi çağırdıkta kapımızdan ayrılmadı hiç, yoksa açtığımız tüm kapılardan neden hep buruk acılar girdi bilemedim bi türlü.

Ama bildiğim hep ve tek aynı şey:

Yüreklerimizde var daima, acı bir hüzün

BURUK ACI

Söz:TürkanŞoray
Müzik:Teoman Alpay

Gurbet içimde bir ok herşey bana yabancı
Hayat öyle bir han ki acı içimde hancı
Sevmek korkulu rüya yalnızlık büyük acı
Hangi kapıyı çalsam karşımda buruk acı

Yıllar yılı gönlümde bir gün sabah olmadı
Bu ne bitmez çileymiş neden hala dolmadı
Sevmek korkulu rüya yalnızlık büyük acı
Hangi kapıyı çalsam karşımda buruk acı

NE BİLDİM KIYMETİN

Nihâvend Bestekâr: Aleattin Yavaşça
Güftekâr: Turgut Şarkent

Ne bildim kıymetin, ne bildin kıymetim
Reva mı şiddetin, reva mı hiddetin
Zulmeden sen misin, bilmem ki benmiyim
Kader mi, talih mi, ağyar mı, acep kim
Kıskançlık alevi kalplere gireli
Sen deli, ben deli, aşk deli, ruh deli
Severken sen beni, severken ben seni
Bir gurur mahvetti hem seni, hem beni
Ne sensiz bir mekan, ne sensiz heyecan
Vermiyor teselli, ne ümit, ne de can
Sararken gönülü iştiyak an be an