Elden ele gezse de, gül güldür

Silivri sapağında, Çorlu’ya gelmeden biraz önce, Tekirdağ’a yeni yapılan çevre yolunda...

Kiminin kız kardeşi...

Kiminin annesi, teyzesi... Eski karısı belki...

Kriz bizi teğet geçtiyse yol kenarlarında neden bu kadar gül var?

Keyiften mi?

Kimi... Yeme, içme ve barınmanın bedelini vücuduyla ödüyor işte!

Bir ben mi görüyorum onları?

Bir bana mı tesadüf ediyorlar?

Yanlarından geçerken kafanızı çevirip gözlerine bakabiliyor musunuz?

Benim gibi görmezden gelmenin rahatlığını mı seçiyorsunuz yoksa?

Bazen insem arabadan diyorum yanlarına gitsem...

Cesaretim yok ki o kadar... Hiç olmadı da...

Üzülmekten, utanmaktan, gecenin olmadık saatlerinde onları düşünmekten başka bir şey gelmiyor elimden...

“ Evde çocuklarımız var... Kiramızı ödeyemiyoruz... Adam sandığım birine gönül verdim yüz üstü bıraktı gitti... Çaresizim... Hadi bize yol yordam göster” deseler...

Ne yapacağım?

Ne söyleyeceğim?

Hiç yahu...

Hiç işte...

Elden ele gezse de gül güldür velhasıl...

Gerisi laf-ü güzaftır...