Eleştiri

Dün bir ara bir bölümünü izleme şansı buldum; TRT 2’de şiir ve şairler üzerine eleştiri ve anlatı yapan yetkin insanların olduğu güzel bir programı.

Şöyle diyorlardı: Divan edebiyatında da gerçeklere –gerçek şiire- yaklaşmış, şairlerimiz vardır. Ancak dilleri o döneme göre son derece sadedir. Halk ağzına yaklaşarak bunu başarırlar.

Ve aslında şimdilerde günümüz şiirinde de bunun eksikliği var. Şiiirler hep İstanbul üzerine kurulmuşlar- bıktırdılar diyor yani-.

Bakın size bir şiir yazacağım.

“Ben Ay’ımı yerde gördüm, ne isterim gökyüzünde

Benim yüzüm yerde gerek, bana rahmet yerden yağar.”

Yunus Emre, Abdülbaki Gölpınarlı.

Işte şiir budur.

Eğer herşeyi anlatacaksan ne kalır okuyana, dinleyene. Şiir; yaşamı, hayatı, oluşları, anı, şimdiyi, sonrayı, tarihi, verileni en kısa yoldan anlatmaktır bence.

Okuyucu; bazen bir masal, bazen kanırtan an, bazen de unutulandan dinler kelimeleri.

***

Antoloji üyeliğimin bana öğrettikleri oldu. Örneğin; herkes şiir yazıyor; sanırım 15000 – on beş bin- kişi var. Ancak ne hikmettir, çoğu başkalarını okumaktan çok kendi yazdıklarını okuyor. Gerçek şiiri aramak yerine bulduklarını gururları insanların görüşlerine çağırıyor. Kötü mü? Tabii ki değil. Insan yazdıklarından emin olmak istiyor. Ancak; ancak var işin içinde.

Ancaktan önce; insanların şiir yazmaları çok güzel. Ne güzel. Hissedilenler kağıda değer. Ama bir de gerçek şiiri aramak var.

Ancak ne çareki, yazdıklarının aslında herkeslerinkiyle benzeşmesi garip gelir bana.

Işte o yüzden eleştirmenlerin bu işe daha fazla önem vermeleri yerinde olur.