Elif Şafak “Aşk” Bişrev

Kendimi açıktan yeniden temize çekmek için aracılık edecek gibi gözüküyor bu roman. Çoğunlukla bu tip romanlarda ya da filmlerde insan kendini arar, onaylar ya da yahu hayatımın bu tarafı da şöyle olsaydı falan diye en azından hayıflanacak yerler bulur, ben böyle yaparım, kitabın parçası olur, onda gezinir dünyadan uzaklaşırım, yakınlaşırım..

Romanın kahramanlarından Ella, kendisine gelen ve hakkında rapor yazacağı kitabın daha ilk satırlarında, kainatın bir köşesinden; gizemli bir göz tarafından gözetlendiğini düşünecek kadar kendisini buluyor.

“Karışık zamanlar. Böylesi zamanlarda, aşk latif bir kelime değil, başlı başına bir pusuladır.” Elif Şafak’ın bu cümlesi de beni sarıyor.

“Biz dile söze bakmayız. Gönle hale bakarız.

Edep bilenler başkadır.

Canı ruhu yanmış âşıklar başka.

Aşk şeriatı bütün dinlerden ayrıdır.

Aşıkların şeriatı da Allah’tır, mezhebi de.”

Mevlana kendine “suskun” dermiş: "Hamuş". Ellibinden fazla dize yazmış...

“Dinlemeyi sevdim, cümleleri kelimeleri ve harfleri”

Dikkat etmemiştim Mesnevi “b” harfi ile başlarmış ve ilk kelime “Bişrev” “Dinle”.

Anlamak için ön koşul dinlemek. Anlamadığımızda kaybederiz, dışında kalırız ona ulaşamayız, anlaşılmadığımızdaki acı ile eşdeğer.

Suskun'a “mesnevi”yi yazdıran şey "som sessizlik" olmuş.

Sessizlik dinlenir mi?