Elim Sende

Çocukluğumuzun en çok oynanan oyunlarından biridir. Ebe koşarak diğerlerine dukunmaya çalışır. Basit bir oyun gibi gelir. Fakat içeriğine bakarsanız tam olarak kaynaşma gerektiren bir oyundur. Çocuklar birbirine dokunurak hem eğlenirler hem de tanışırlar. Arkadaş olurlar. Sonrası malum arkadaşlıklar kuvvetli dostlukları doğurur.

Günümüzün en önemli problemleri arasında insanlar arasındaki iletişimsizlik ve temassızlıktır. Bu yüzden değil midir ki çatışmalar ve kargaşalar çıkıyor. Uyuşmazlıklar krizlere neden oluyor. Sevgi, aşk ve arkadaşlıklardan bahsediyorz. Oysa ki iletişimsizlik bütün bunları bir anda nefrete dönderebiliyor. Bir zamanlar iyi dost olanlar farklı kulvarlarda iki düşmana dönüşebiliyor.

Birbirimize dokunamıyoruz. Elimiz elimize değse arada bir elektrik akımı olsa işte o zaman bir yumuşama ve samimiyet doğar. Bazen bir selam, bir gülümseme bütün kırgınlıkları yumuşatabilir. İnsalar öyle birbirlerine bakıyorlar ki sanki bütün düşmanlıkları kendilerine. Farklı düşünce veya ayrı dünya görüşleri olabilir. Fakat onların ortak bir payda da buluşmasını engellemez ki. Bu ortak paydalardan en önemlisi insan olmak değil midir.

İnsanız o zaman düşman mı olmak gerekiyor? Hayır tam tersine insanı insan yapan sevgidir, akıldır. Yaratan bile sevgisiz ortamın güzel olmayacağı için herşeye bir hikmet koymuş. Kalbimiz sevgiyle dolmazsa dünya yaşanır mı? Kardeşlik, analık, babalık, arkadaşlık, dostluk olur mu? Vatan, millet olur mu? Bunu kendisine sormayan, düşünmeyen insan insan mıdır? Hey insanoğlu kendine gel ve özüne dön. Kendini sev, yanındakileri sev sonra çevreni daha sonra dünyayı sev ki herşey güzel olsun. Meseleler konuşarak çözülür. Halledilmeyen sorun kalmaz. İletişim kanalların açık olsun karşındakine olumsuz yaklaşma yeter.