Elimden geldiğince yazıya dökmeye çalıştım..

Her insan aslında bir çeşit yırtıcı hayvandır ve hiçbiri aslında göründüğü gibi değildir. Kadınlar kedidir özlerinde, ruhlarında. Herkes aslında üstünde kendi kısmetiyle doğar lakin pek azı bunun farkında olur. Hepimiz, zamanın akışına karşı duamayacağımızı bilsek de, kendi hayat yolumuz boyunca zaman zaman geriye döner, hem kendimiz hem de geçmişimizle hesaplaşırız. İçimizde, her zaman çocuk kalacak bir yanımız vardır ve delicesine sarılıp, sarmalanmak istediğimiz birine ithiyaç duyarız. Dünyaya gelmemize vesile olan bir anne ve bir babamız vardır. Annenin rolü insan hayatımda tarifsizdir çünkü babamızdan aldığımız parçamızla, annemizden bir parça olarak kopup geliriz dünyaya. Çocuğuyla birlikte, erinin de sorumluluğunu sırtlayan kadındır şüphesiz. Çocuğu dizlerinin dibinde büyür, eri dizlerine dayanır her yorulduğunda. Baba çok alakadar olmasa da evladının adım adım ilerlediği yaşam tüneliyle, kafesteki kuş misali, zamanı gelene kadar minik kuşunun konduğu üç ayaklı salıncağın bir ayağı onun elindedir. Kanatları palazlandığında salıncağının dengesini kendi kurmayı ister minik kuş. Korunaklı çerçevesi içinde büyürken, elbet eller müdahele etmek ister nitekim uçmaya hazır olması için de bu şarttır. Zamanı gelince uçacak, kendi hayat ağacını bulacak ve evini yuvasını kuracaktır. Ve her kız çocuğunun ilk aşkı babasıdır.