Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

20 Haziran '07

 
Kategori
Anılar
 

Elimiz boş değil...

Elimiz boş değil...
 

Çelengileri yer yer düşmüş, balkonundaki tahtaların bir kısmı çürümüş, toprak damı yağmurlu günlerde akan, yeniden topraklanıp yuvulması gereken, iki katlı bir taş ev miras kalmıştı babamdan. Kıyısında köşesinde, musandırasında, tavandaki merteklerde, pardıların arasında yığınla anı gizliydi. Ben bu evde doğmuşum. Salıncağımın kullapları çakılı duruyor latanın birinde. İki gözlü, tabanı ve duvarları çamurla sıvalı evimizin içinde dolaşırken, ana baba kokusu doluyordu ciğerime.

Tuvalet bahçede, derme çatma. Kapısında bir çul parçası gerili. Taş evin bir de iki gözlü ahırı vardı; birine hayvanlar bağlanır, ötekine de saman dökülürdü. Ahırın üstünde, yuvağa oturmuş, düşünüyordum. Köy yavaş yavaş kentleşiyordu. Bundan sonra ahır ne işimize yarayacaktı? Ne öküzümüz vardı ne de samana ihtiyaç.

Anam ve babamın acı tatlı günlerini geçirdikleri bu eski evi yıktırmaya da gönlüm razı olmuyordu. Yıkılırsa, bir yığın anıyı alıp götürecekti. Tek çıkar yol onu onartmaktı. Eskiyi onarmanın yenisini yaptırmaktan hem daha zor hem de daha pahalı olduğunu duymuştum. İstendiği kadar bakım yapılsın, bu evin süslenip püslenmiş yaşlı bir kadından farklı olmayacağını da biliyordum. Ne olursa olsun diyerek kararımı verdim. İnşaattan da hiç anlamıyordum; öncelikle iyi bir usta bulmalıydım. Ağustosun kavurucu sıcağında, sahilde kalıpçı bulmak çok zordu. Yaylada aramalıydım. Torosların zirvesinde, Taşoluk’ta, buldum aradığım kişiyi. Konuşup anlaştık ama yapı için gerekli gereçleri yoktu. “Testere, keser, kerpeten, kalıplık tahta ve birkaç beşon satın alınacak” dedi usta. Diğerlerini anladım ama ne demekti “birkaç beş on”? “ Beş mi, on mu, kaç tane ve ne alacağız” diye sordum ona. Bastı kahkahayı sonra da açıkladı beşonun ne olduğunu.

Ertesi gün malzemeyi aldık; iki de tanıdık işçi buldum. Öncelikle tahta balkon yıkılacak ve yerine beton olanı yapılacaktı. İki gün içinde pabuçlar döküldü. Kalıplar çakıldı, demir döşendi. Kum ve çimento da hazırdı. Beton dökmeye gelmişti sıra. İki işçi daha gerekiyordu. İşçilerden biri"Benim tanıdıklarım var, yarın gelirken onları da getiririm, " dedi. İşçi bulmak da zordu, çok kişinin işsiz olduğu bu şehirde. Bu sorun da çözümlenmişti, artık içim rahattı.

Sabahleyin kalkıp geldiğim zaman, iki işçi ile bir de usta vardı harcı karan."Ne oldu, tanıdıklarını bulamadın mı” diye sorunca, aldığım yanıt karşısında şaşırıp kaldım:"Bu sıcakta çalışılır mı?" demişler.

Çarşıya gittim. Kimin çalışıp çalışmadığını bilmiyordum; kendi ilçemde hem yerli hem de yabancıydım. Bir kahvehaneye girdim. Beş ya da altı masa vardı. Hepsi de doluydu, sabahın erken saatinde. Tilki kaçırtacak kadar da duman vardı o küçük mekanda. Herkese"Çalışır mısın" da denmezdi. İşçi olmak, alın teriyle para kazanmak ne ayıp ne de onur kırıcı bir işti ama ters bir yanıt almaktan korktuğum için, kahveciye sordum kimin işçilik yaptığını. Köşedeki masada iskambil oynayanları gösterdi parmağıyla.

Yanlarına varıp bol şans diledikten sonra, beton dökmek için iki kişiye gereksim duyduğumu belirttim. Üçü, kağıttan başını kaldırıp yüzüme bakmadı bile. Dördüncüsü yanıtladı beni: “ Abi, çalışırdık ama elimiz boş değil.” Tepemden kaynar sular döküldü.

Birisi yazık dese, ağlayacaktım. Sinirlerim tepemde döndüm çalışanların yanına."İşçi bulamadım. Herifler kağıt oynuyor, bir de elimiz boş değil diyorlar. Beni yarı yolda bırakmayın. Üçünüz dökün betonu, size yarımşar yevmiye daha vereyim, ” önerisinde bulundum. Kabul ettiler."Bunlar böyle, " dedi işçilerden biri ve ekledi"Çay parası bile yoktur ceplerinde, kahveden çıkarken de yazdırırlar."

Hava kararmak üzereyken bitti beton işi. Çalışanlar, terleri soğumadan, aldı paralarını. Onlar da memnundu, ben de...

 
Toplam blog
: 95
: 1738
Kayıt tarihi
: 12.06.07
 
 

Emekli öğretim görevlisi, çevirmen, öykü yazarı, kültür ve düşün dergisi Gerçemek'in sahibi ve ge..