Eller

Ne kadar yorgun gözüküyorlar değil mi?

Değiller yalnızca gururlular…

Çünkü hep dostluğa uzandı onlar.

Şefkatten, merhametten başka hiçbir şey bulaşmadı onlara…

Umutsuzluğu kovaladılar… Umudu ve dostluğu bulduğu yerde avuç avuç alıp bağrına bastılar.

Bir elin sıcaklını hissetsem, bir el, bir dokunuş diye sızlayan ellerde bir avuç kor yarattılar.

Sıkı sıkı tuttular. Rüzgar almasın, arada kalmasın, yalnızlığını bulamasın, dedikleri dostlarını bir çift kelepçe misali tuttular.

Omuzlarım kaldırmıyor bu ne cefa, ne yalnızlık diyen sesin sırtını sıvazladılar.

Dağlar aşılır el ele diyen söze, yolda yaren oldular.

uttular kalemi, serdiler kağıdı duyguya öz, yüreğe göz, harflere söz oldular…

Belki şimdi uzaktalar, belki yalnız yapayalnızlar…

Yollara bakan pencereleri açıp, camlarda iz oldular...

Yorgun değil onlar sadece gururlular…

Buruk ama doyumsuz bir mutluluk duymaktalar…

Ve söz vermişler birbirlerine…

Gelen günün her rengine beraber sallanmaktalar.

İster dal yeşil bahar olsun, ister sarı sonbahar…

Dostluk, dostluk, dostluk onların üzerindeki kılcallar…

Dost bildiğiniz elleri yitirmemeniz dileğiyle…

Lillo