Elleri öpülesi insanlar

Lise yıllarında okula bir kısmını  yürüyerek giderdim her sabah o yolu yürümek ayrı bir zevk verirdi. Yolları  belli saatlerde sakindi, yapraklar arasından geçerdik.

?Sanki huzur verirdi o yol insana konuşa konuşa yol çok çabuk biterdi oysa ki, şikayet etmezdik.. Etilerin orada bir apartman dairesinde oturan yaşlı bir amca vardı okula giderken sanki bizim yolumuzu gözlerdi, camdan öylece bakar belki de kendi gençliği aklına gelirdi, belki tekerlekli sandalyeye mahkumdu. O kadarını göremezdik camın arkasında kalırdı hayatı ne yaşıyor, ne yapıyor bilemezdik. SAadece tek bildiğimiz bize el sallar ve gülerdi, sanki okula giriş ve çıkış saatlerimizi biliyordu, ya da tüm gün o camın önünde oturup maziyi düşlüyordu..

Bize el sallar tebessümlerini eksik etmezdi, o kadar mutlu olurdum ki hep o anı beklerdim, arada sırada camı açar ve bizimle sohbet ederdi. Merak ederdim yaşantısını iyi mi ? çoluk çocuk ya da torunları var mı ? en fazlası da mutlu muydu ? . Bir camın ardında kalmış hayatı vardı ve bize sunduğu bol tebessümleri,  yollar geçse de unutamam sanırım bize tebessüm ile bakan o yaşlı gözlerini..

Onca yıl olmuş yolum düşerse oralara durup bakarım öylee onun evine, yaşıyor mu diye merak ederim aslında, elinden öpmek için fırsat kollarım. Yaşlıdır bizi hatırlayamaz  belki ama mutlu etmek isterim.

Huzur evlerinde kalan onca yaşlı insanlar var, bizim hayatta olan büyüklerimiz var sevgiye, sıcaklığa hasret olanlar.. Camın ardından öylece bakıyorlar akıllarından unutamadıkları geçmişleri, ya da hatıraları var, onlar ile boğuşuyorlardır kimi zaman..

 Elleri öpülesi o kadar çok yaşlı var ki, huzur evlerinde bizleri bekliyorlar, peki kısacık da olsa onları mutlu etmek için ne kaybımız var ? Ellerinden öpmek için ? Onlara güzel çiçekler vermek iki çift sohbet etmek için kaybı olabilir mi insanın ?

 Arada sırada huzur evlerini ziyaret etsek onlara güzel çiçekler alsak, kısa da olsa onları mutlu etsek çok mu şey yapmış oluruz ?

 Vakit nakittir, eli öpülesi insanlar orada bizi bekliyorlardır kim bilir ? Bir şansımızı denesek bir ellerini öpsek az mı olur ? Birazcık zamanımızı da onlara ayırsak ne olur ki ?

 Arada sırada ziyaret etmeli o güzelim insanları, çocukları, torunları unutmuş olsa bile bizler unutmayalım, aynı durumda bizler de olabiliriz..

 Sizlerin tebessümlerini bekliyor olacaklardır, ne kaybederiz ki ?