Elma dersem çık, armut dersem çıkma!

Çocukken severek oynadığımız oyunlardan bir tanesi de saklambaçtı.

Geçtiğimiz pazar günü bizim sokakta çocukların aynı oyunu oynadığını gördüm. Oyun hiç değişmemiş.

Bir tanesi avazı çıktığı kadar bağırıyor; "Elma dersem çık, armut dersem çıkma" Bağıranın dilinde bir elma, armut kelimesidir gidiyor.

Elmaaa; çık. Armuuut; çıkma. Zavallı çocuk bir türlü çıkıp çıkmayacağına karar veremiyor. Çünkü saklanmış. Anlıyorum ki saklananları hep birileri kontrol ediyor. Hem de elma armutla.

Elma ile armut, yani "çık, çıkma" arasında geçen bir çocukluk…

Benimde küçükken bu oyunu çok sevmeme rağmen içerisinde saklanma var diyerek daha sonraları sevemez oldum.

Sadece saklanmayı mı. Elbette hayır. Oyun kelimesi var ya. Ona karşı bile bakışım değişti. Sonunda anladım ki oyunlar çocukken güzelmiş. Büyüdükçe oyunların şekli de değişiyor. Yani büyüklerin oyununa karışınca eski oyunların tadı kalmıyor.

Çocukluğumuzda en çok şu "oyun" kelimesini sevmemize rağmen bugün gazete manşetlerinde iri puntolarla yazan "oyun" yazısını okuyunca tedirgin oluyoruz. Ürküyoruz. Hatta korkuyoruz.

Hele de işin içerisinde "iç ve dış oyunlar" olunca daha da çekiniyoruz. Gel de şimdi saklan, saklanabilirsen.

Çocuklumuzun oyunlarında bir cümle daha vardı ki o da başka bir alemdi; "Elma dersem çık, armut dersem çıkma".

O zamanlar elma ile armutu sadece bir meyve olarak bilir, oyunun da bir parçası olarak görürdük. Yani oyunun bir parçası elma öteki parçası da armuttu.

Elma derlerse çıkar armut derlerse çıkmazdık.

Gün pazar olunca evdeki dinlenti daha bir farklı oluyor.

Gazete başlıklarını okuyorum.

Gözlerim yine bir oyun kelimesine katılıyor.

Filistin’de İsrail oyunu, Irakta vs. ABD oyunu…

Dışarıda oyun oynayan çocukların sesi.

Bir avazdır gidiyor.

Çocuklar saklambaç oynuyorlar.

Elma dersem çık armut dersem çıkma.

Ben gazeteleri okumaya devam ediyorum.

Fakat kulağım hala dışarıda, "Elma mı armut mu?"