Elveda Baba!

Benim babam da alzheimerden öldü...

başın sağolsun ersin arkadaş, çok güzel yazmışsın, ben de babamı kısa süre önce kaybettim. bir yazını daha tesadüfen okudum.bugün (11.08.2012) iyi yakalamışsın konuyu, genç nesiller bizden sonra herhalde böyle yazışmalarıda bilmeyecekler. mesajlar,twıtler,vs... insan ırkının bu belkide sona yaklaşması, duyguyu ifade şekli,haberleşme,şiirsellik kalıp değiştirmiş gidiyor. bizler 80 gençliği çok şansız bir gençlikmiş gerçekten. bastırılmış bir gençlik belkide şimdi bazı şeyleri farketme şekli bir şans olabilir.ama kime neye yaradı. her şey gönlünce ve hayallerinin gerçekleşmesi dileği ile Muzaffer ŞAHİNÖZTÜRK,Kırklareli

Cevap :

Sizin de başınız sağ olsun Şahin bey kardeşim. 7 yıldır Alzheimer'lı olan -ama onu da son derce saygın bir tarzda yaşayan- babamın vefatı aslında beklenen ve sıralı bir vefattı. "Biz erkekler asıl babaları ölünce ölmeye başlarız" diye bir söz var ya hem o duyguyu yaşadım hem de (hastalığı nedeniyle son 7 yıldır bir çocuk gibi saftı) bir babayı ve bir çocuğu aynı anda yitirmiş gibi hissettim. Bu iki durum beni doğal bir "yas"ın ötesinde sendeletti! Doğal,rutin dinsel seromoni acımı dindirmekte yetersiz kaldı. Bu durum bende onun hayatımdaki yerini ve temel kişilik özelliklerini ön plana alan veda şiirini kaleme alma isteği uyandırdı.Onu yazdıktan ve gelen değerli yorum ve mesajları dolu dolu yanıtladıktan sonra acımın biraz daha dindiğini hissettim. Doğal yas sürecinin bilinen aşamaları var. İlkin 'Şok/inkar dönemi'ni, ardından 'kendine ve yakınlarına yakarma, hatta suçlama ve yaşam filmini geri sardırma aşamalarını takiben şu sıralar buruk bir özlem ve anılarla yaşatma evresindeyim.Slm  11.08.2012 23:11

Yokluğu düşünmek bile bana acı veriyorken onu yaşamak nasıl zordur sizi anlayabiliyorum.Allah rahmet eylesin Ersin Bey.Selam ve sevgiler...

Cevap :

Evet, değerli 'Lilacan' yazarım. Aynı söylediğiniz gibi... Ardında kalan, giderek buruk bir 'özlem duygusu'na dönüşen aci, hüzün ve derin bir boşluk duygusu... Hele de bu özel günde, 'Babalar gününde'! Evet, dingin bir sonsuzluga uzanan bir yolculuk... Bir anlamda da's(öz)'ün bittiği, öz'ün sonsuzluğa uzandığı an... Derin bir tevekkül hali... Hele de -sözün en sade anlamıyla- tüm 'iyi babalar' gibi aşırı dürüst, çalışkan, özverili bir baba ise... Bu arada sizin, değerli Nil Alaz arkadaşımızın konu ile ilgili blog yazısının altında da taziye yorumunuz vardı. Onu da unutmadım. Tanrı size, yakınlarınız ve sevdiklerinizle birlikte uzun, mutlu ve huzurlu ömürler versin...  17.06.2012 14:30

Ersin Bey, başınız sağ olsun, Allah babanıza rahmet eylesin… 28 yıl önce bir Mayıs ayında ben de kaybettim babamı, ne var ki, o bende kayboldu, kardeşlerimde kayboldu… Babalar ve anneler, evlatları ve evlatlarından birer parça varolduğu sürece, bir yarılarıyla varolmaya devam ederler beşeri âlemde… Ölüm, gerçekten de Mevlana’nın dediği gibi ‘Düğün gecesi’ olmalı, eğer bir oğul bu kadar güzel paylaşmışsa duygularını… Tekrar Allah’tan rahmet diliyorum, görüşmek üzere, sevgi ve saygılar…

Cevap :

Acimi paylasan bu degerli yorumunuza icten tesekkurler degerli Riza bey. Evet, hem bizlere kattiklari degerlerle hem de aktardiklari genlerle bizler de yasamaya devam ettiklerini dusunebiliriz can veren can babalarimizin, annelerimizin... Mutlak bir "huzura durus" anlaminda ise Mevlânâ "dugun gecesi" tanimiyla hakli olsa gerek! Saygilar, esenlikler ve dost selamlarimla...  16.06.2012 10:21