Emanete hıyanet

Ah güzel yurdum ah. Ne günleri yaşıyoruz. Türkün ateşle olan imtihanından sonra şu yaşadığımız günleri neyle imtihanımız diye adlandırabiliriz acaba. Bazen atamızın gençliğe hitabesini düşünüyorum. Atamız orda vatanın ordularının dağıtılmış, bütün kalelerine girilmiş, devleti yönetenlerin gaflet, delalet hatta hıyanet içinde olabileceklerini söylüyor. Ama atamız hiçbir zaman Türk gençliğinin miskin, ne yaptığını bilmez bir halde, sex, futbol ve müzik (ne kadar müzik dersek artık) dışında hiçbir şeyle ilgilenmeyen bir halde olabileceğini düşünmemiş sanırım. Ama ne yazık ki öyle bir ölü toprağı serpilmiş ki güzel yurdumun ve gençliğin üstüne neredeyse kendisi gaflet, delalet ve hatta hıyanet içerisinde.

Yaşadığı dünyadan kopuk, bırakın dünyayı yaşadığı ülkeden ve sorunlarından kopuk bir gençlik var şimdi ne yazık ki. Uzun yıllara yayılan bir çalışmanın sonucunda benim yazmaktan utandığım bir durumda ne yazık ki gençlik. Elinden ekmeği, altından yurdu alınan, beyni köhne fikirlerle doldurulan, düşünmeyen bu nesillerin güzel yurdumuzu taşıyacağı nokta acaba nedir? Tarih boşluk kabul etmez. Tarih hata kabul etmez.

Her yerde şu konuşuluyor e ne yapmak lazım. Yapılması gereken şeyler çok basit. Dünyaya bakmak yeterli. Kendi ulusal kalkınma hamlemize başlamak ve çalışmak. Atamızın bize emaneti her bakımdan tam bağımsız Türkiye’dir. Bizim de yapmamız gereken, içeride, dışarıda, ekonomide, sanatda, eğitimde, savunmada tam bağımsızlıktır. Kendi geleceğini (hele hele savunmasını) başka memleketlerin dostluk ve insiyatiflerine teslim eden ülkeler sömürülmeye mahkumdurlar. Ben güzel yurdumun sömürülmesini istemiyorum. ‘’Bağımsızlık benim karekterimdir’’ diyen bir atamız var, layık olamıyoruz bari kemiklerini sızlatmayalım.