Emeği geçenlere teşekkürlerimle...

Hiçbir şey sebepsiz yere değildir der dururum, ki çok da doğrudur bence…

Çok mutlu olmamıza neden olan rastlaşmalar, bir zaman dilimi sonra bir bakarız ki mutsuzluğumuza zemin hazırlamış, çok büyük sıkıntılar ise yine belli bir zaman dilimi sonra anlarız ki aslında bir armağanmış…

Kitap yayınlarsam, ya da ola ki keşfedilir de bir gazetede köşe yazarı falan olursam, hani hangi birimiz istemeyiz güzel bir şeyler yapıp da ünlü olmayı, benim de hayalimde var elbet, o zamana sakladığım bir teşekkürüm var ama o zamanı beklemeye sabrım yok!...

Sevgili eski kocamın sevgili eski karısı…

Ve de kendisi…

Sevgili eski müdürüm…

Sevgili eski iş yerim ve de elbette ki sevgili son şirketim…

Gelmiş olduğum bu yerde (Hayallerimde bu bölümde ünlü olmuş oluyorum, idare edin lütfen…) hepinizin tahmin edemeyeceğiniz katkılarınız var…

Bu katkılarınızdan dolayı sonsuz teşekkürlerimi iletiyorum…

Efendim, kısaca, çok yoğun ama bir o kadar da mutlu ve emeğimin karşılığını hakkıyla aldığım iş yerimden o dönemdeki müdür pozisyonundaki kişinin, ki bana kattığı artı değerler de vardır elbet, yiğidi öldürüp de hakkını vermemek olmaz, bazı tavırlarından dolayı ayrılma kararı aldım…

Sonra çalışmaya başladığım şirket, tarımsal ürün ihracatı yapıyordu ve mevsimsel yoğunluk dışında odamda tek başıma, günler, hatta aylar boyu boş boş oturmak durumunda kaldım ki, bir çeşit işkencedir bu, deneyimlemeyenler inanın bilemez…

Bu süreç yedi yıldır ve maalesef insanı yeterince çökertecek bir durumdur ama…

Allah’ın işine bakın ki, bir daha asla aşık olmam, bir daha asla evlenmem diyen ben, asla “asla” dememeyi öğrenmem amacıyladır sanırım, aşık da olurum, evlenirim de…

Aman… Ne güzel bir denk geliştir bu böyle…

Derken…. İrtifa kaybetmeye başlar her şey aniden…

İlk evliliği deneyelim, hadi bir daha, hadi iki… Yok, Allahın hakkı üçtür misali uzattıkça uzatıp da, gereksiz yere yaraları çoğaltmışız ya, o nedenle çarçabuk boşanmak istenilir…

Ama… Bendeki aşk o zamanlarda henüz bitmemiştir!...

Salya sümük ağlamalar…

Adamı deli özlemeler…

Boş boş otururken tek başıma şirketteki odamda, anılar deşelenir…

Yaralar tazelenir…

Boş boş oturmaktan zaten özgüven çoktan eksilmiştir…

Adam hepten göze ulaşılmaz gelmiştir…

Neyse efendim, uzatmadan, şiirler yazılmaya başlanılır…

Evde yazılır, şirkette temize geçilir, temiz kağıtlara basılır…

Şirkette yazılır, basılır…

Dosyalar kabarır…

Haa… Bu arada yoga ile tanışılır… Ardından reiki… Ardından… Pencereler genişletilir…

Sonra yeni bir işe geçilir…

Aman, ne güzeldir, yoğun yoğun çalışılır, daha iyi maaş alınır, oh ne güzel, aşk da küllenmiştir zaten…

Derken… Altı ay sonra şirket batar…

Ama çekirdek kadro içinde siz de varsınızdır… Onurlanırsınız…

En kısa zamanda toparlanacaktır şirket… Kanarsınız…

Bir buçuk yıl, son yılların en salak çalışanı ödülüne layık olarak, önceleri iki üç ay, sonraları sekiz ay gibi maaş aralıkları olarak, kenarda köşedeki paranızı da harcar, en sonunda buraya kadar dersiniz…

Ama… Bu arada, boş boş oturmak peşinizi bırakmamıştır!...

Sıkıntıdan, bir iş arkadaşının tavsiyesiyle arkadaş sitelerine girersiniz, onlardan birinden, ki teşekkürlerimi hep iletirim, şiir sitelerine şiir ekleme cesareti bulursunuz…

O site, bu site derken…

Hafiften de denemeler yazmaya başlarsınız…

Sonra bir şair dosttan Milliyet Blog’da yazıyorum okusana diye bir mail alırsınız…

Aaaa… Bende denemelerimi yazsam ya buraya diyerek, adım atarsınız ve…

Kendinizi biraz daha bulursunuz!...

Efendim, hiçbir şey sebepsiz yere değildir, gerçekten de…

Sevgili eski kocamın sevgili eski karısı…

Ve de kendisi…

Sevgili eski müdürüm…

Sevgili eski iş yerim ve de elbette ki sevgili son şirketim…

Kendimi bulma yolumda yardımlarınızdan dolayı sizlere binlerce kez teşekkür ederim!...

Sevgilerimi kabul edin…

Gülgün Karaoğlu

Şubat,20/08