Emekli koca sendromu

Kültürlere özgü psikiyatrik rahatsızlıklar da varmış.

Bu, Japonya versiyonu:

“Yalnızca Japonya'da görülen bu rahatsızlık, kadınların eşlerinin emekliliğini takriben bazı fiziksel semptomlar göstermeleri ile ortaya çıkıyor. Evde kocalarının daha fazla vakit geçirmesi sonucu, kadınlarda ülser, polipler, kızarıklık ve baş ağrısı görülüyor. Bu fizyolojik rahatsızlıklar, Japonya'da yüzyıllardır var olan katı cinsiyet rollerinin yol açtığı stresten kaynaklanıyor. Emekli Koca Sendromu'nun etkileri, Japonya'da boşanma oranının artmasına yol açmış. 1985 ile 2000 arasında, 20 yıldan uzun süredir evli olan çiftlerde boşanma oranı iki katına çıkmış.

Japonya'da birçok kadın benzer fiziksel semptomlara doktorlara başvuruyor ve doktorlar, bu hastalarda yakın zamanda eşlerinin emekli olmasıyla ortaya çıkan stresten başka ortak nokta bulamıyor.”

http://onedio.com/haber/doktorlarin-gercekliginden-suphe-ettigi-hastaliklar-674368

Bizde ise bu hastalık erkeklerde tezahür ediyor:

Evden kovulmuş kart erkek sendromu.

Şaka yapmıyorum.

Bizde bir erkek, evinin sahibi değildir. Evin sahibi kadındır.

Bizde bir de boşanma yoktur, en azından bu sıralar yaşlılıkları gözlenen 1950-1960 kuşağı için.

Onyıllardır cami önlerinde, sabah ezanından akşam ezanına oturan yaşlı erkekler göregelirim ama o zaman gençtim tabii. Kondurmazdım.

Asıl soru şu:

Bir kadın, evlenip gitmiş çocuklar da yokken, evi neden boş ister?

Alaturka kadınlar yalnızlıktan korkarlar çünkü.

Yani, kocasından o kadar rahatsız oluyor demek ki.

Parası ve maneviyatı olan erkek, ayrı eve çıkar. Zaten, kitapları için ayrı ev kiralamış çok müşterim var.

Yenilerde rahmetli olmuş yaşlı bir erkek tanımıştım 2013’te:

Adam, belki 30 yıl boyunca, ikinci evine sabah gelir, akşama kadar orada boş boş ve sessizce oturur, sonra da asıl evine geri gidermiş. Adam ölünce, çocukları çekmecesindeki faturalardan durumu öğrenmişler.

Sonra da:

Kutsal aile...

Yesinler onu...