Emelimi yazıyorum

Kara kış gününde 

Çölün buhranını yaşıyorum sensizken. 

Alıp acılarımı gitmek istiyorum 

Herkesin mutlak gideceği o esrarengiz yere. 

Haykırmak istiyorum önümde duranlara. 

Belki dinler altlarından ırmaklar akan cennetler. 

Belki iner gökteki ebabiller. 

Amelimde yazanlara ses ver yürekler. 

Sen çizerken üstümü kara kaplı kalemle,  

Ben yıldızlara bakıyorum hayretle. 

Bir destan yazıyorum hiç bitmeyen,  

Ayın o eşsiz sessizliğinde. 

Bir sağımda, bir solumda yazı tutanlarla,  

Azrail son verecek bu destana. 

Ve tek emelim biraz daha yaşamak olacak,  

Destanıma nokta koymadan.