- Kategori
- Güncel
Eminönü'ne tekneler geri döndü
Ne alınan, ne de boşyere bırakılandır nefes, İstanbul’ da, bir meydanda hissedilen.
Bir başka ritimdir, atılan adımlar , birbiri arkasından koştururken.
Meydanlar, sokakları bağlar birbirine, Ve İnsanları…
Hergün, Sıcak ve sıradan…
Eminönü, kendinden emin, Hem sokakları, hem denizi bağlar.
Bir elinde Galata Köprüsü, Diğerinde, tekneleriyle.
Mısır çarşısından, seyreder olanı biteni.
Meydanların kokusu vardır. Taksim’e, ıslak hamburger,
Ortaköy’e, gözleme ve kumpir, Eminönü’ne, balık sinmiştir.
Uzun zamandır, kaldırımların başı eğikti, Denizle buluştuğu yerde, Eminönü’nün.
Sevdiğini yitirmişti, bir yanı eksikti.
Tekneleri gitmişti… Balık-soğan ve ekmeklerini alıp, bir emirle.
“ Emir, demiri keser” ferman çıkmış, tekneler de ne çare.
Yok olmuşlardı, bir gece… Çatılarda çiğ tanesi bırakarak,
Yağmur’a hasret…
Meydan, kaldırımlar, martılar ve ben-deniz’e olmuştu,
Olanlar….
Bugün, her şey değişmiş anlaşılan. Gökyüzünde telaş, İstanbul’da yağmur
Meydanda bir sevinç. Martılarda bir heyecan, Ve ben-denizde, bir koşuşturmaca arasında, Büyük sürpriz.
Meydan, tekne açmış yeniden; Balık kokan.
Boğaz serinliğinde, Martılar, küçük taburelerde Meydan,
İnsanlar açmış, Yeniden…
şimdi balık kokan.
Dayanılır gibi değil, Eminönü’nde tekneler de ki balıklar.
Jülide ÖNCEL / 03.11.2007