- Kategori
- Şiir
Emrin üzeredir
Aksak yüreğine koltuk değneği olmak kadardıysa da
Gözlerine düşen iz düşümüm,
İhanetleri perdeleyen ses olmaktan vazgeçtim,
Aşkla evcilleştirmeye soyunduğum yaralı ömrünü bırakıyorum.
Emrin üzeredir;
Senden vazgeçiyorum…
Her mısrada sana rastlamaktan,
Her hasreti yokluğuna yamamaktan caydım.
Arkama bakmadan giderek onurlandıracağım
Bu kabuk tutmaz sevdayı,
Yüreğime giydirdiğin demir çarığı,
Senden uzaklaşan yollarda paralayacağım.
Emrin üzeredir;
Seni yok sayacağım…
Aynaya baktığında gördüğün ben değilim,
Ben sadece martı kanadından aşırdığım bir rüzgâr getirecektim,
Saçlarında esmerleşen yangını üşütecektim.
Hep yanlış gördün,
Elimde taşıdıklarım diken değil güldü,
Avuçlarımda terleyen cehennemde çürüdü hepsi,
Unutarak güzelleştirmeye çalışılan nice badire,
İbret olsundu şu an ki halime!
Ben hiç unutmadım kirlerimi,
Emrin üzeredir;
Rahat bırakıyorum seni…
Bilemedim sevmelerim sorguymuş,
Mecburi avutmalarınmış kurak merhabaların,
Geç olsa da anladım.
Varlığına ağır gelen varlığımı,
Ol zamandır!
Kurtarıyorum kulaklarından gereksiz cümlelerimi,
Seni sorguya alan sevgimi.
Sansürsüz repliklerimi küfürbaz gidişlere ekle,
Rahat bir nefes al önce,
Dirilsin içinde yaman çelişkiler.
Gidiyorum,
Emrin üzeredir;
Artık seni sevmiyorum.
Mehmet Sabri DEMİRCİ