En büyük bayram bu bayram

Çocukken bir bayramımız vardı bizim. Biz, Türk Çocuklarının diğer milletlerle olan kardeşleriyle paylaştığı bir bayram, 23 Nisan Ulusal Eğemenlik ve Çocuk Bayramı. Pek çok küçük yüreğin tanışıp, kaynaştığı. Ne güzeldi o günler. Şiirler, rontlar hazırlardık okulumuzda yapılacak kutlamalar için. Dünya Çocuklarının buluştuğu Atatürk Spor Salonundaki gösterilere giderdik ailece. Halit Kıvanç sunardı genellikle. Ne coşku, ne heyecan barınırdı kalplerimizde. Rengârenk elbiseler gözlerimizi kamaştırırdı. Yöresel danslar, rontlar seyrederdik. Avuçlarımız patlarcasına alkışlardık sahnede gösteriler sunan kardeşlerimizi. Çocuk olmak ne güzeldi.

Şimdi büyüdük… Çocuk olduğumuz yıllar çok, çok geride kaldı. Şimdi çocuklarımızı hazırlıyoruz okulda yapacakları kutlamalara. Gurur duyarak seyrediyoruz onları şiir okurken, şarkı söylerken, dans ederken. İçimiz pır pır ediyor. Eski günleri hatırlıyoruz yarım yamalak kendi çocukluğumuza gidip de. Geri dönüşü yok tabii. Oysa çocukken hep büyümeyi isterdik. Ufaklık diye hitap etse biri bize nasıl da kızardık için için. Büyüdük. Büyüdük de ne oldu sanki? Hayat daha zorlaştı sanki… Çocukken gözümüze devası boyutlarda görünen nesnelerin bizler büyüdükçe küçüldüğüne tanık olduk. Bitmek bilmeyen yıllar vardı o zamanlar yani bana öyle gelirdi en azından. Bir yıl ne kadar uzun bir süreçti. Şimdi hafta bir başlıyor bir bakıyorum bitivermiş. Büyümeyle birlikte dünyadaki zamanımızda doluyor aslında. Her geçen gün ömrümüzden bir şeyler alıp götürüyor bize sormadan “ Verir misin?” diye.

Çocuk olmak güzel şey. Oyunlar oynamak. O yaşlardayken ne çabuk arkadaş oluverirdik birbirimizle. Ne çok şeyi paylaşırdık, kitaplarımızı, kalemlerimizi, oyuncaklarımızı, sırlarımızı. An olur küser, an olur barışırdık. Bir başka olurdu bayram sevinçleri.

Bayramları coşkuyla kucaklamak. İşte bugün kaç yıl geriye gittim düşüncelerimin yoğunluğunda. Siyah önlüğümün üzerinde bembeyaz dantel yakam, sarı saçlarımda kırmızı kurdelelerim var. Sıra olmuşuz bahçede, Atatürk büstünün hemen önünde. Saygı duruşundayız önce. İstiklal Marşı’nı söylüyoruz sonra. Günün anlam ve önemini anlatan bir konuşma yapıyor okul müdürümüz. Şiirler okuyor arkadaşlarımız. Okulumuzun korosuyla birlikte mırıldanıyoruz “ Bir dünya bırakın biz çocuklara. Islanmış olmasın gözyaşlarıyla.”

Bugün çocuk oldum kendi kendime kutluyorum Ulusal Eğemenlik ve Çocuk Bayramını. Yüreğimde içimi ısıtan bayram coşkusu… Tarifi imkânsız duygular yaşadığım. Dudağımda o günlerden kalma bir şarkı.

Sanki her tarafta var bir düğün.
Çünkü en şerefli en mutlu gün.
Bugün yirmi üç Nisan,
Hep neşeyle doluyor insan.

İşte, bugün bir meclis kuruldu,
Sonra hemen padişah kovuldu.
Bugün yirmi üç Nisan,
Hep neşeyle doluyor insan.

Bugün, Atatürk'ten bir armağan,
Yoksa tutsak olurduk sen inan.
Bugün yirmi üç Nisan,
Hep neşeyle doluyor insan.

Şiir:Saip EGÜZ