En-el Yar...

Bir çocuk yürür közün üstünde, üşüyen ayaklarında ayrılık…Sıladan kalkan bir tren, dönen tekerinde ayrılık. Gök gürler gibi kopar papatyanın son yaprağı, umuda düşen güzde ayrılık. Gurbet acı bir öyküdür, çektiğin içte ayrılık.

Mutlak yalandır tüm savaşlar. Siyah yoktur, beyaz yoktur. Küçük oyunlarda çölleşir hayat. İnsanın insana en büyük zulmüdür ayırmak. Mızrap mızrap vuran telde ayrılık…

Ey Hayat! İnsana ait olmayan her şeyi… Yani zenginliği fakirliği, yani Müslümanlığı Hıristiyanlığı, yani Türklüğü Kürtlüğü bir yalana fırlatarak, yani bir serçe gibi sonuna kadar açtım kollarımı sana. Ey hayat! İnsana ait olan her şeyle, yani karnı tok çocukların şenliği, filizlenen ağaçların serinliği, sevişen yüreklerin ateşiyle doldum sana.

Ey hayat! Bir balıkla bir insanın isteği aynı değil mi senden? Belki biraz şarap insanın fazlalığı. Tanrılar sadece gözyaşı vermedi mi bize? Birbirimizi ayırmayı, tüketmeyi, öldürmeyi ezberletmedi mi?

Yarın şarkılar söyleyelim. Alinin Ayşeyi sevdiği gün olsun. Öbür gün Hasanla Hasonun dost olduğu gün. Sonra Muhammetle Musanın barıştığı, bunların sadece birer isim olduğunu anladıkları sevgi dolu bir gün olsun. Bu gün ise benim, bir serçe gibi, bir balık gibi maviyle dolduğum gün olsun… Çıtır çıtır badem şekeri…