En güzel fotoğrafı arıyorum

Bir fotoğraf aşığıyım. Ve en güzeli arıyorum. “Tamam. İşte, en güzel fotoğrafı buldum” dediğim fotoğraflardan çok daha güzelleri ile karşılaştım bugün. Yarın da, bu fotoğraflardan çok daha güzelleri çıkacak karşıma korkarım. Pekala, Nedir bir fotoğrafı “en güzel” olarak tanımlamaya yetecek olan? Zaman mıdır? Mekân mıdır? Güzel bakan gözler midir? Ağlayan dudaklar mıdır? Fakirlik midir? Zenginlik midir? Aşk mıdır? Nefret midir? Siyah mıdır? Beyaz mıdır? 

“En güzel fotoğraf budur “diyenler bu karara varmayı nasıl başarabilmişler? Benim sorum da budur. 

Sırtına yüklediği onlarca odun parçasını, elinden tuttuğu torunu ile birlikte yavaş ama emin adımlar ile evine doğru götüren yorgun ninenin yorgun gözleri ile siyah beyaz bir karşılaşma yaşadığım anda hissettiğim sevgi gibi bir şey olsa gerek diyorum en güzel fotoğrafın bana hissettirmesi gerekeni. 

Başımı çevirince, bir köşeye sinmiş, etrafına korku dolu gözler ile bakan bir anne ile karşılaşıyorum. Kolları arasına girmiş iki küçük çocuk da, annelerinin gözlerinde gördükleri korkudan paylarını almış olarak, ürkerek bakmaktalar etrafa. Kadının da, çocukların da üstü başı perişan. Etrafta koşuşturan başka insanların bacakları ve kolları arasından en net şekilde göz göze geliyorum o anne ile. Bombaların sesi geliyor kulaklarıma. Bakar bakmaz ürperten, üşüten bir fotoğraf. En güzel bu mu yoksa? 

Çektiğim fotoğrafları düşünüyorum. Hepsi de benim “en güzelimdi. Elbette ki bir sonrakini çekinceye kadar. Her bir fotoğrafı çekerken, muhteşem bir an yakaladığımı düşünmüş ve en güzel fotoğrafı çektiğimi sanmıştım. Ama işte yanılmışım. Karşı duvarda her biri “en güzel” olarak adlandırılabilecek birçok fotoğraf görüyorum. O zaman bu “en güzel fotoğraf” tanımlaması neden var?
Fotoğraf yarışmaları geliyor aklıma. Ne kadar çok fotoğraf katılır o güzellik yarışmalarına ve bir iki tanesi seçilir en güzel olarak. Birkaçına bakmış ama bendeki en güzel tanımına oturtamamıştım o fotoğrafları. “En güzel” olan fotoğraflarımdan birkaç tanesini ben de yarışmalara göndersem onları beğenirler miydi acaba? Ama ya beğenmezlerse, ya benim en güzellerimin yüzüne göz ucu ile bakıp bir başkasına geçiverirlerse? 

En güzel fotoğraf arayışında mı bir sorun var yoksa? Benim beğendiğim, siyah beyaz ya da renkli kadrajı içerisinde saatler geçirdiğim, hayallere daldığım, sorular sorduğum bir fotoğrafın yanından ona göz ucuyla bakıp gidenler olabiliyor ise, “en güzel” arayışı boşa bir çaba değil midir? 

Eğer, fotoğrafta estetik mevzusu bu kadar göreceli bir konu ise neden hep bir “en güzel” arayışı içindeyiz? 

Başka bir yol bulmak lazım. 

Şu an bunu düşünüyorum.