En güzel yalanlar

Bazı yalanlar vardır. Söylemek zorunda kaldığımız değil de söylemek olsun diye söylediğimiz. 

Mesela; 

"Ben de tam seni arıyordum." Bu bir yalan. İstisna olabilir ama genel olarak mazeret için kullanılan bir yalandır. 

"Sana güveniyorum ben, çevreye güvenmiyorum." Elbette ama yalan. 

"Zeki, ama çalışmıyor." Külliyen yalan. Her öğrenci için kafadan atılan bir yalan. 

Bir de sinir bozucu yalanlar vardır. 

"Ben sana demiştim ama." "Ben zaten anlamıştım." "Gözünden tanırım ben insanları." Öyle mi? Merhaba o zaman, aramıza hoşgeldin. Artık sen de usta bir yalancısın. 

"Hayır, hayır. Arkasından konuşmuyorum. Burda olsun yüzüne de söylerim." Yalancısın arkadaşım. Söyleyemezsin, biliriz. 

"Telefonum çekmiyor tatlım sonra konuşalım dıt dıt dıt." Neden yaptın bunu karşı tarafa şimdi? Sonra şunu dedin değil mi kabul et. "Yüzüne de kapattım, anlamamıştır inşallah." Anlamıştır bence. Yalancısın. 

"Sinek ısırmış gibi olacak. Hiç acımayacak." Yalan! 

"Beni ne doktorlar, ne mühendisler istedi." Yalan! 

"Her bedene uyar ablam bunlar standart." Yalan! 

"Oğlan çıktı. 5 dakikaya orda." Oğlana bir yandan "Kalk" anlamına gelen işaretler yapılır. Bu da Yalan! 

Bir de kendine yediremediklerini toparlamaya çalışanların uydurdukları var. 

"O çıkarmadı beni görevden. Ben istedim çıkmayı. Çok yoğunum." 

"Davetliydik biz ama gitmedik." 

"Yalvardılar illa da gel illa da diye. Çok keyifsizdim, gitmedim." Yalan! 

"Hatırası var." "Hediye o bana." Bunlar da birer yalan. 

Ya kendimizi kurtarmaya çalışıyoruz. Ya yaptıklarımızı örtbas ediyoruz. Ya kendimizi farklı tanıtıyoruz, ilk izlenimi güzel veriyoruz. Genel yapımızda yalancılık mevcut. 

Beyaz yalan diyorlar adına, günahları kendi boyunlarına... 

Esen kalın.