- Kategori
- Şiir
En kötüsü de alışmak yaşamaya
Bir sınırı yok hüznün,
gülüşün geliyor aklıma öpüşün, dokunuşların.
sonra yeniden yeniden…
Açık duran bir kapı duruyor orada,
çıkıp gitmeliyim belkide hala aydınlıkken oda.
parmak uçlarımda üstelik, sitem bile etmeden.
Bir cevabı yok söylenen sözlerin,
karşılığı yok, duymak istediğinden başka.
Dışarıda siren sesleri yükseliyor,
insan akıyor sokaklarda sen buradasın,
bu yüzden, sırf bu yüzden,
kayıtsız kalıyorum hayata.
Bilmiyorsun.
En kötüsü alışmak yaşamaya,
ve alıştırmak kendini,
yokluğunda, rakının, şarabın ve teninin.
Alıştım.
Oysa başka bir boyutu var yaşamın,
şimdiki zamanın dışında,
gözlerinin ardına düşen.
Kuşlar uçuyor, baş ucumuzda bulutlar yürüyor,
mutluluğumuz büyüyor acımızla bile.
Anlatamadım.
Hüseyin Çatal 08 Mart '13 Konya