Engel tanımayanlar asansörü

Engel tanımayanlar asansörü

Bazen halk olarak duyarsızlaşıyoruz. Başımıza buyruk davranıyoruz. ‘’Engelliler Asansörü’’…

Açıklamaya bile gerek yok ki açıklanması gereken bir hali yok. Nasıl kırmızı ışıkta ‘’Ne canım boş yol geçerim işte’’ diyenlerimiz bolsa, ‘’Ne işte boş asansör binerim’’ diyenlerimizde bir hayli bol.

Haftalardır hatta aylardır geçerken her seferinde engelliler asansörüne dikkat ediyorum. Hiçbir zaman boş değil, hep tıka basa dolu. Bu kadar fazla engelli vatandaşımız olduğunu sanmıyorum. Binenlerin % 95’i normal insanlar. Hiçbir engeli bulunmayan, senin benim gibi 5 duyu organı sapasağlam olan turp gibi olan insanlar. En beteri asansöre binmek için kavga edenleri görmek.

Yaklaşık 2 ay önce bir engelli vatandaşımızın normal hiçbir özrü olmayan insanlar yüzünden asansöre binemediğine şahit oldum. Açıkcası bu kadarını beklemiyordum. Ne bir kimse iniyor yer vermek için ne de vicdanı sızlayan oluyor. Hani binenler çok yaşlıdır dersiniz, değil. Ne yazık ki öğrencileri bile o asansörde görebilirsiniz. Eğitimlidir dersiniz, demek ki yetmiyormuş ya da yeterli değilmiş. Hastadırlar belki dersiniz, yok o da değil kikirdeyip duran gayet normal takılan yürüyemeyen hasta görmedim ben. Üşengeçlik diz boyu, bunun peşinden saygısızlık geliyor. Trenin başı da duyarsızlık.

Bir ara engel tanımayanlar asansöründe normal bir vatandaş , asansörün arızalanması sonucu esir kalmıştı. ‘’Ohh olsun’’ demiştim. Acı bir durum , trajikomik ama realist olmak gerekirse gene birisine öyle olsa gene derim.

Kırmızı ışıklarda yol boş diyip geçmesek, o asansörlere de boş diyip binmesek, duyarsızlaşmasak…