Engelliye Bakış

Kendimizi sürekli anlatmamız gerekiyor. Bu çabadan bedenimiz değil, ruhumuz yorgun en çok. Bedenimizdeki engeller değil de toplumun bizlere bakışı yıprattı bizleri.

Engelli olmamız bizim suçumuz değil, hiç utanmıyoruz engelli olmaktan. Aşırı meraklı bakışlarla, alay dolu sözlerle karşılaşmamak için sokağa çıkamaz olduk.  Acıyarak hiç bakmayın bize.

Ben bile bir engelliyle karşılaştığımda, gözlerinin içine bakmaktansa, gözlerimi kaçırıyorum kendisinden. Ona bakışlarıma bir rahatsızlık vermeyeyim diye yapıyorum bunu. İncitmeye korkuyorum, çünkü yaşadığı zorlukları biliyorum.

Biz engelliler, anı biriktiririz en çok. Traji-komik anılar deriz bunlara… Bir tanesini ben anlatacağım, ama siz okuyucularımdan da isterim ki böyle anıları, köşemizde paylaşalım. Anlatalım ki neler yaşadığımız, ne gibi sıkıntılara maruz kaldığımızı anlayabilsinler.

Bir kaç yıl önce bir bayram arifesinde, Demirci (Manisa) semt pazarında babam tarafından tekerlekli sandalyemle dolaştırılıyordum. Satıcılardan biri, babama uzaktan kırıntı (bozuk para) var mı diye işaretle seslenmiş. Yanına yaklaştığımızda ise gene kırıntı var mı kırıntı diye yinelemiş. Babam adama yok deyip, fesuphanallah çektikten sonra olanı anlattı. Hızla ayrıldık pazaryerinden.  Ben, iyi ki anlamamışım olan biteni o kalabalıkta. (Babam beni dilendiriyor ya, başka türlü çıkamayız sokağa biz.)

Zor değil bizleri anlamak. Bir gün kendi başına da gelebileceğini düşünerek, empati kurabilmeli insan. Hayat, insanı hazırlıksız yakalıyor engelli olmaya. Bazen ufak bir kaza, bir ateşlenme yetebiliyor eskisi gibi olmamanıza. Her zaman hazırlıklı olamıyoruz, ama herkes, potansiyel engelli adayı olduğunu da unutmamalı.

Cici günler herkese…