Enkaz....

İnsan olduğumuzu bir kez daha hatırladık. Bazımız bunu hatırlamakta zorlansada bir kez daha yüzümüze çarptı insanlık….

Şehit haberleri ne kadar can yaktıysa bu depremde o kadar yaktı…

Bire bir içindeydim felaketin….

Nasıl düzelecek, herşey nasıl yoluna girecek bilmiyorum tek bildiğim herkes şaşkın…

Depreme kapalı bir binadan yakalanmadığım için şanslıyım, aslında şans bu hafta sonu benimleydi demeliyim…

Depremden önceki Cuma günü akşam Van iki Nisan caddesinde polis otosuna silahlı saldırı düzenlendi. Saldırıdan 5 dakika sonra oradan geçtim, ışıklarda oyalanmamış olsak muhtemelen saldırı anında orada olacaktım. Neyseki polislerin canına birşey olmadı neyseki olmadı da o polisler deprem sırasında canla başla çalışabildi…

Deprem olduğu dakikalarda mükemmel Van Denizi kıyısında, yaşadığım ilçemin dağlarından uzakta nefes almak istemiştik bir kaç arkadaşla, cehennemimize dönmeden once bize cennet gibi gelen  bir görüntüyle anı ölümsüzleştirdik ve sadece 30 saniye sonra cehennimi göl kenarında yaşadık. Göl kenarından bir kaç adım uzaklaşmamızın ardından yer sallanmaya başladı. Biraz geç hareket etseydik o sarsıntıyla gölde nefesssiz kalabilirdik ya da göl kenarı yerine çok katlı bir binadaki kafede kahvelerimizi içerken yakalanabilirdik… Ben ve bazı arkadaşlarım şanslıydık ama herkes değil…

O sarsıntı süresince yer yarılacak sandım, sarsıntı bittiğinde kafamı kaldırıp gölün karşı kıyısında Van merkezi gördüğümde felaketin boyutu o an ortaya çıktı… Her yer toz bulutuna dönmüş, insanlar sokaklarda, ağlayan, şaşkın, çığlık atan, yıkılan binaların önünde içerde kalanların şokunu yaşar halde, dışarda kalan nasıl olur şokunda… Hiç başımıza gelmeyeceğini sandığımız deprem geldi… Van merkezde yıkılan çok fazla bina yok ama içerde yaşanan sarsıntı o kadar büyük ki. Hemen hemen her iki binadan biri hasar görmüş görünüyor( dışardan bakıldığında). Belki de ilk şokun etkisiyle görünen buydu…

Çocukların gözlerinde dehşete kapılmış, korkmuş bakışlar. Kadınlar perişan, erkekler el yordamıyla ailesini bir arada tutmaya çalışıyor. Ailesinden kayıplar olansa dehşetle etrafı tarıyorlar, ilk anda kendi çabasıyla, tırnaklarıyla enkazı kaldırmaya çalışıyorlar…

Daha ilk andan akın akın insan gelmeye başladı ve yardımlar. Dışardan gelen her tanınmış kişi devlet erkanından , medyadan, sanatçılardan ya da başka illerden bir umut getirdi gelirken. Vazgeçilmedi Van’dan da halkından da…

Ülke olarak dört bir elden yaralar sarmalansın diye yardımlar, koliler yağmaya başladı. Koordine eksikliği yaşandı mutlaka, ideoli peşinde koşan bazı gruplar köylerde olumsuz konuşmalar yaptı, ülkenin batısında yaşayan, bu bölgeye ve bölge insanına yabancı olanlar düşünmeden bazı sözler sarfetti. İnsan olmayı unutmuş bir grup varlığını sürdürmeye devam ediyor hala bir yerlerde…

Irk ayrımı, coğrafya ayrımı yapmadan sadece İnsanca bakabilmeli. Burada yaşayan kimse kendi seçmedi dünyaya geleceği coğrafyayıda, ırkını da, yoksulluğunu da. Dünyaya gözünü açtığı yerden başka yer görmeden büyüdü, evlendi, çocuğu oldu, okumadı, okutulmadı, sadece nefes almakla yaşamayı denk tutup, neyi görmesi istendiyse onu görerek, başkalarının önüne koyduğu pencereden gördü dünyayı…

Ve enkaz altında can verdi…

Şimdi ilçemdeyim, kar yağıyor burada, dağlar bembeyaz oldu, yolumuz her an kapanabilir ve muhtemelen Van ve Erciş’te yaşanan felaket nedeniyle yol açma çalışmaları askıya alınabilir. Dünyanın dışındaymış gibi, aynı ilin farklı ilçelerinden birbirimize ulaşamadan yürekten dualarla sadece  burada sığınıyoruz… Depremin dağıttığı kent ve en büyük ilçesi kendimizi biraz daha iyi hissetmek adına kaçtığımız mekanlardı… Şimdiyse depremin felaketinden hasar görmeyen ilçemizde oradaki dostlarımızı alıyoruz buraya, evsiz, soğukta, her an tekrar yaşanabilir endişesiyle bir yuva sıcaklığı yaşaması için buraya kaçmaları için uğraşıyoruz…

Can, herkese Can’dır, Felaketin ırkı, dini olmaz.

Sadece İnsan olduğumuzu hatırlayalım…. Sadece İnsanız hepimiz, hiçiz aslında…