Entellektüel bir kişilik; Zülfü Livaneli

Zülfü Livaneli.

Son kitabı olan Sevdalım Hayat’ı, geçtiğimiz günlerde okudum.

Güzel bir kitap ve çok güzel bir dil.

Zaten; Zülfü Livaneli’nin yazın dili çok sade ve çok rahat bir dildir.

Sadece Zülfü Livaneli’nin yazın dili değil, aynı zamanda güzel bir konuşma dilide var.

Sade,

Akıcı,

Anlaşılması kolay ve insanı sıkmayan, aksine rahatlatan bir konuşma dili.

Zülfü Livaneli ile tanışmam çocukluk yıllarıma denk gelir. Bire bir tanışma fırsatım hiç olmadı.

Ama yanılmıyorsam 1980 yılıydı onu ilk dinlediğim zaman.

Henüz darbe olmamıştı ve bir komşumuzun evinde dinleme fırsatım oldu, Zülfü Livaneli’yi. Ailemizin fertleri ilgi ile dinlediklerinden, henüz 12 yaşında bir çocuk olmama rağmen, bende ilgi ile dinlemeye başladım Zülfü Livaneli’yi.

1986 yılında müzikle aktif olarak ilgilenmeye başladığım dönemlerde, Zülfü Livaneli’nin şarkılarınıda inceleme fırsatım oldu.

Her biri tek kelime ile mükemmel olan şarkıların üzerinde, fazlaca yorum yapmanın bir esprisi yok. Milyonlarca insanın diline dolandı Livaneli şarkıları.

Ama hep merak etmiştim, bu şarkılar nasıl ortaya çıktılar diye.

Nasıl bir süreçten geçerek, ete, kemiğe bürünüp, canlanarak geniş kitlelere ulaştılar.

İşte Sevdalım Hayat kitabında, bu şarkıların bir nebze olsun, hangi süreçlerden geçerek ortaya çıktığı konusunda, ilk ağızdan bilgilenmeye sahip oluyorsunuz.

Ve ben Zülfü Livaneli’nin sanatçılığından ziyade (ki bu konuda son derece başarılı bir kişiliktir),

en çok ilgimi çeken yönü entelektüel kişiliği oldu.

Müthiş bir kültür ve müthiş bir zekâ..

İkircikli anlatım yok, tümü ile net ve açık anlatımlar.

Zülfü Livaneli’nin en fazla dikkatimi çektiği dönem, hatırlanacağı gibi, 1994 İstanbul Büyükşehir Belediye başkanlığı seçimleri oldu.

İstanbul seçmeninin gözünde alabildiğine yok olan dönemin SHP’si (Sosyal Demokrat Halkçı Parti),

ne yapıp edip Zülfü Livaneli’yi ikna edip, başkanlığa aday göstermişti.

Ve Zülfü Livaneli’nin seçim sürecinde sergilemiş olduğu performans, tek kelime ile mükemmeldi.

Kaldıki 1994 yılındaki İstanbul Büyükşehir Belediye Başkanlığı seçim süreci, beklide tüm zamanların en çekişmeli seçimi oldu ve Türk siyasal yaşamındaki en önemli kırılma noktası olmayıda başardı.

Recep Tayip Erdoğan, Refah Partisi adayıydı ve şu anda Başbakan, ANAP adayı İlhan Kesici, şu anda CHP İstanbul milletvekili, Ertuğrul Günay, şuanda AKP’nin Kültür ve Turizm Bakanı ve Zülfü Livaneli, geçen döneme kadar CHP’nin milletvekili ve Parti Meclisi üyesiydi.

Ve o dönemde ortak aday olarak çıksa idi Zülfü Livaneli, ve Ertuğrul Günay adaylıktan çekilseydi, Zülfü Livaneli İstanbul Belediye Başkanı olacaktı. Ama olmadı, ve o dönemlerde çekişenler, şimdi ense tokat ilişkisi içerisinde, önemli koltukları işgal etmiş vaziyetteler.

Seçim sürecinde en etkili tartışmalar, kuşkusuz Zülfü Livaneli, İlhan Kesici ve Ertuğrul Günay arasında yaşanıyordu. Ve bu tartışmalarda Zülfü Livaneli, rakiplerini adeta silip atan bir performans ortaya koyarak, geniş bir seçmen kitlesinin ilgi odağı haline geldi.

Ama bu işten rahatsız olan çevreler, düğmeye basıp olmadık düzmece haberlerle, Zülfü Livaneli’ye yönelik, alehte propagandaya giriştiler.

Başarılıda oldular ve Zülfü Livaneli’ye seçimi kaybettirdiler.

Şimdinin Başbakanı Recep Tayyip Erdoğan ise, seçim sürecinde, bu üçlünün arasında son derece silik bir kişilik sergiliyordu. Tek şansı güçlü bir örgüt yapısı olmasıydı ve bu örgütlü güç sayesinde seçimi kazandı.

Daha sonrasında Zülfü Livaneli’nin adı, hep solun lideri olarak anılmaya başladı. Ama Türkiye’deki siyasal arena, bu tip insanların sivrilipde, ön plana çıkmasının önünde, ciddi engeller oluşturuyor.

Ve Türk siyasetine egemen çevreler, dikkat edilecek olursa, tercihlerini, daha çok kullanabilecekleri isimleri ön plana çıkararak varlığını sürdürüyor.

Genel olarak baktığımızda, şu andaki hiçbir liderin, en küçük bir liderlik özelliği yoktur. Bakmayın siz Başbakan’ın halk nezdinde itibar görmesine. Bu güne kadar basma kalıp sözlerin ve konuşmaların dışına çıkmamıştır Başbakan. Ciddi bir tartışma sürecinde, bir çok defa nasıl afalladığına tanık olduk Başbakan’ın.

Kültürel olarak yetersiz olanlar, görece en tepede olsalar bile, bir süre sonra silinip gidiyorlar.

Ve

Hayatı kültür olan insanlar, görece kenarda duruyor gibi görünseler de,

Hiçbir zaman silinip gitmiyorlar.