Erdal Hocam nezdinde tüm cumhuriyet öğretmenlerine...

Ben başlarken o, bu kitabı çoktan bitirmişti

Ne insan aşkıydı hele yüreğinde saklı tuttuğu

Muallimliği ona acaba kim ki bu kadar sevdirmişti

Cumhuriyet nesli, hem bir savaş dönemi çocuğu

………..

Nasıl da gönendi muallim mektebinden mezun olunca

Maaşı olacak, biriktirecek, hani eve para gönderecek

Önce üzüldü, tayini okulu bile olmayan bir köye çıkınca

Karar verdi sonra okulu köylülerle birlikte inşa edecek

……….

Ağlamış mıydı okul bitip direğe Türk bayrağı çektiklerinde

Okul dediğin de işte bir sınıf, bir de oda, yani hepi topu

Otuz yedi öğrencisi vardı da gözleri öğrencilerin terliklerinde

Savaş dönemi, kundura nerede, kendisinin de delikti topuğu

………

İlk o zaman karar verdi, bunları yazıp bir günlük tutmaya

Otlu peynir, bir dilim kara ekmek, bir samandan sedir,

Odun bulursa yaktığı işte bir varla yok arası bir soba

Buydu işte malı mülkü, gerisini sorma onlar gönlündedir

…….

Nasıl da geçti yıllar, günlükler oldu koca bir roman belki

Dolaştı yurdu o köyden bu köye, olmadı oradan bir başkasına

Parasızlıktı, aşksızlıktı, yalnızlıktı hiç olmadı ki böyle dertleri

Günü geldi emekli oldu bıraktı görevi genç meslektaşlarına

……..

Şimdi bazen balkonunda bazen odasında bakınca günlüklerine

İçinde anlatılması mümkünsüz bir sancı, bir o kadar da huzur

Ne kadar da bağlanmış, neler yapmış o yürekten sevdiklerine

Yoksa insanları onca sevmesinde miydi, kendisindeki kusur

…….

Yaşı elliyi geçmiş son dönem bir öğretmen yazdı bu şiiri

Hatıraları önünde eğilerek, o cumhuriyet öğretmenlerinin

Şehitleri umursamaz bu toplumda, bilir o onların değerlerini

Nasıl ki bilirlerse onlar, Kuvayi Milli’nin ve Mustafa Kemal’in

UFUK KESİCİ / Antalya

19 Ağustos 2012