Ergenliğime dökülen çamaşır suyu...

Ergenliğime dökülen çamaşır suyu!

Yaşadığım kasabamla, evimin arasından bir dere akardı. Kâbusa döndürürdü o güzelim bahar gecelerini. Eriyen kar suları çamurlu bir cehenneme çevirirdi durgun dereyi. Yastığımın içinde uğuldardı, birbirine çarpan kaya parçalarının sesleri. Cümle kapısının eşiğine dayanırdı, bulanık sel suları…

Derken, ayva yaprakları dökümünde yatağına çekilirdi sular. Çocukluk baharlarımın öcüsü uysallaştıkça uysallaşırdı yaza doğru. Ve kâbus günlerinin erte silerine sevimli hatıralarda bıraktı derenin berrak suları.

Yine yaza doğru bir mevsim.

On dört, on beş yaşım damıyım ne.

Derenin üzerindeki asma köprüye yürüyorum bir akşam, hızlı adımlarla. Karşıya geçip futbol sahasındaki mahalle maçına yetişme telaşındayım.

Köprünün ortasında bir kız. Ben on beş, yirmi adım kadar gerisindeyim. O, on dokuzunda gibi. Kız allı pullu uzun bir etek giymiş. Belinden lastikli. Sağ eliyle ağır bir sepet tutuyor, sol eliyle ise omzundaki çapayı. Ve bir anda nereden çıktığı belli olmayan garip bir rüzgâr çıkıyor. Ediyor edeceğini. Kızın eteğini bacaklarından sıyırıp başına geçiriveriyor. Her şey saniyeler içinde olurken inanılmaz bir görüntü yazılıyor zihnime. Bir kadın bedeninin muhteşemliğini ilk kez gözlemliyor ergenliğim. Kızın pembemsi alt çamaşırının bir yarısında ki çamaşır suyu lekesi de takılıyor gözüme. O alacalık bile usta bir ressamın fırça darbesi gibi yakışmıştı görüntüye. Kızın kusursuz kıvrımlarında keşfediyorum ilk kez karşı cinsin büyüleyen gizemini…

Derken ilk paniği atlatan kız toparlanıp ‘gören oldu mu?’ kaygısıyla etrafına baktığında ben gözlerimi kaçırmıştım bile. Mahcubiyetini görmeyeyim diye…

Ve sonrasında ömrümün geçtiği her köprüye konuk olur bu görüntü. Bir kadın bedine de girer koluma. Köprünün öteki başına kadar.

Yıllardır…