Erhan Yazıcıoğlu- Hayatını yazdı… Kenar Mahalle Delikanlısı

Erhan Yazıcıoğlu benim güzel dostlarımdan biridir. Onu sevenlerden biriyim ben de…

Tüm dostları gibi,

O'nu tanıyıp dost olmak için yarışanlar gibi,

O'nun dostluğundan keyif alanlar gibi,

Onunla onun yanında kendini mutlu hissedenler gibi,

Dar zamanında yanında olacağını bildiğiniz ender dostlarınızdan biri gibi…

Erhan yazıcıoğlu’nu anlatırken benzetmeler; gibiler, belkiler, olabilirler aslında hiç olmaması gereken hallerdir.

O nettir.

O doğru adamdır.

O iyi bir eştir,

O iyi bir babadır,

O Kenar mahalle delikanlısıdır.

Hala yaşadığı semtinde delikanlısıdır.

Onun haberini yaparken muhakkak ki onu tanımıyor gibi yazamam. Onu tanıyorum. Onun nasıl biri olduğunu da biliyorum. Biraz taraflı olabilirim. Buda onu tanıyan herkes gibi benimde hakkım…

O güzel sözleri hakeden biridir çünkü ne yapabiliriz…

Benim güzel dostum bir kitap yazmış.

Kenar Mahalle Delikanlısı demiş kitabının ismine ve eklemiş.

Yedikule’den Etiler’e Bir Yol Hikâyesi.

Doğru hayatlarımız yol değil mi, yürümüyor muyuz,  gitmiyor muyuz?

Yaşamının içinde neler varsa kaleme almış.

1955 Yılında yaşanan ve azınlıkların son kalanlarının göçmesiyle sonuçlanan 6–7 Eylül olayları ile başlayan kıymetli dostumun anıları, birbirinden renkli çapkınlık itirafları ile sürüyormuş.

O'nun tanıtımında böyle yazıyordu.

Kıymetli dostum ekini; Yazıcıoğlu kelimesi ile değiştirdim sadece…

Kitabı okumadım. Okuyamadım.

Üç gün içinde kitap tükenir mi? Tükenir. Tükenmiş.

Benim kısmetsizliğim varmış demek ki, gittiğimde orada da kitap kalmamış.

Erhan söz verdi ben sana hemen göndereceğim dedi ama asla kabul etmedim.

Ben alacağım. Bu kadar büyük emekte bir tuz tanesi kadar benimde bir payım olsun…

Kitap yazmanın zorluğunu iyi bilirim, ne kadar emek verildiğini de…

Tanıtım Asmalımescit’te çok tanınan şık bir yerde yapıldı.

Çok kalabalıktı.

Sanatçı dostları, yakın arkadaşları, kıymetlileri, en yakınları hepsi oradaydı.

O'nun mutlu gününde orada olmak istemişlerdi.

Kameralar birbirini kovalıyordu. Resimler çekiliyor, sorular soruluyordu…

Erhan’ı takip etmek zordu.

Koşturma içindeydi.

Dostumun gözlerinden mutluluk akıyordu.

O ve güzel eşi Müge misafirlerle ilgileniyorlardu…

Erhan’ın mutlu gözlerinde Müge’nin payı büyük, bunu onları tandığım günden beri bilirim…

Kitabı bilenler, okuyanlar ikincisini ısmarlamışlardı bile…

Ben de yarın alacağım ve hemen okumaya başlayacağım…

Erhan Yazıcıoğlu yüreğine sağlık, ellerine sağlık.

Güzel seni, güzel hatıralarınla, müthiş anılarınla daha iyi tanıyacağım için sabırsızlanıyorum…

Nazan Şara Şatana