Erkekler de Ağlarmış…

Havada asılı kalmış harfler topluluğu gibi boşluktayım sanki!  Bir rüzgar bekliyorum belki de esecek bir rüzgar ve o rüzgarla bir araya gelip sıralanacak kelimeler ve de cümleler olmayı bekliyorum…

Yoksa kışa gebe bir güzün doğum sancısı mıyım, ne? Sararıp, dallarından kopup düşecek yaprakların uçuştuğu parkta, yere düşmeyi bekliyorum belki de…

Ya da kar dolu kümülüs bulutları gibi yeryüzüne ulaşmak için sabırsızlanan kar taneleri miyim yoksa?

Zihnim karmakarışık, böyle zamanlarda hep böyle değil miydim zaten. Her ölüm haberi alınca böyle olmuyor muydum sanki?

Muhtemeldir ki ölümlerin beni bu kadar sarstığını kimseler bilmiyordu. Nasıl bileceklerdi ki? Söyleyememiş, hissettirmemiştim daha önce kimseciklere. Oysa ölümün olduğu yerde daha ciddi ne olabilirdi ki?

Ruhumun sarsıldığını, karanlık dehlizlerinde dolaştığımı hissederim,  elimde makas, kırpıp kırpıp avuçlarıma doldurup havaya fırlatmak ve ondan kurtulmak isterim böyle zamanlarda…

Aslında ölümden hiç korkmam. Enteransandır ki tüm dostlarım ölüme karşı bu duruşuma şaşırırlar ama kendi ölümümü düşündüğümdeki bu dik duruşumu, sevdiklerimin ölüm haberini aldığımda sergileyemiyor olmam da ayrı bir paradoks…

Belki de her canlının bir gün öleceğini bilmeme rağmen hiçbir canlıya ölümü yakıştırmamamla alakalı olsa gerek diye düşünüyordu Cenk...

Cenk, savaş demekti. Dedesi koymuştu ismini, savaşçı mücadeleci manasında, çok seviyordu Cenk ismini, daha önceki iki torunu kız olunca bu ismi koyamadığına çok üzülmüştü.

Şimdi ise torun Cenk, dedesinin ölüm haberi almış olmanın üzüntüsünü yaşıyordu kendi iç dünyasında…

Henüz altı yaşındaydı, dedesi ona seslenmiş, çömelip kollarını açmıştı. Cenk’te dedesine doğru süratle koşmaya başlamıştı. Birden ayağı takılıp düşünce, dizlerinin ve ellerinin üstüne yere kapaklandı. Ellerinin içi ve dizleri yere sürtülmüş ve kanamaya başlamıştı. Acayip bir yanma ve acı hissediyordu. Torunun düştüğünü gören dede koşarak yanına gelmişti ki Cenk ağlamaya başlamıştı. Cenk ağlayınca, dedesinin yüzü asıldı “Erkekler ağlamaz, Cenk’ler ise hiç ağlamaz” dediğini dün gibi hatırlıyordu.

O gün bugündür hiç ağladığını hatırlamıyordu Cenk. Sanki ağlarsa dedesi üzülecekmiş gibi geliyordu. “Dedem üzülmesin.” Bu duygu yıllardır Cenk’in ağlamasına mani olmuştu. Sırf bu duygusundan dolayı babasının vefatında bile ağlayamamıştı Cenk.

Evin arka bahçesine bakan taraçasında, düşüncelere dalmış olan Cenk, annesinin sesiyle kendine geldi. “Cenk, oğlum, hava soğudu, hadi içeriye geçelim, üşütüp hasta olacaksın sonra” oğlunun böyle zamanlarda yalnız kalmayı tercih ettiğini bilen Saadet hanım, oğlunun içeriye gelmeyeceğini de bildiğinden elinde battaniye ile gelmişti.

11 sene önce yine böyle olmuştu. Cenk’in babası, Saadet hanımın kocası, Serdar dedenin oğlu Levent bey’in vefatı evde öğrenildiğinde, Cenk yine taraçaya çıkmış, tüm gece boyunca yalnız kalmayı tercih etmişti.

Saadet hanım elindeki battaniyeyi bırakıp, oğluna sarılıp ağlamaya başladı bir anda, annesi ona sarılıp ağlayınca Cenk’te ağlamaya başlamıştı. Sanki yıllardır içinde biriktirdiklerini boşaltırcasına hıçkırıklara boğulmuştu. Annesine sımsıkı sarılıp ağlayan Cenk’i, yine annesi teselli ediyor, saçına, yüzüne, alnına nereye denk gelirse öpücükler konduruyordu.

Dakikalar sonra sakinleşebilen Cenk, çok garip gelse de sakinleştiğini, düşüncelerinin berraklaştığını, az evvelki karmaşık duygularından sıyrıldığını fark etti. Şimdi kendini çok daha iyi hissediyordu.

Nerede okuduğunu anımsayamadığı o söz geldi aklına “Gözler yaşarmadıkça, gönülde gökkuşağı çıkmaz” bir zaman okuyupta geçtiği bu sözün ne kadar da kıymetli olduğunu şimdi anlayabildi…

Cenk, annesi Saadet hanımla birlikte taraçadan içeri girmek için ilerlerken “Erkekler ağlamaz” sözünün ne kadar saçma bir söz olduğunun da farkına daha yeni varıyordu…

Mark Eliyahu'dan Through Me/Bana Doğru dinlemek için tıklayınız....