Ermeni Bibi

İnsanın anılarıyla büyümesi, çok büyük değer katıyor yaşamına.

Anılarını yazabilmenin büyük bir meziyet olduğunu söylememe gerek yok sanırım.
Keşkelerimden biridir zaten yazamamak.
 
Ama, bu kadarına da şükür diyorum :)
 
Çocukluğum Bayrampaşa'da geçti, sene 1975...
 
Dayımın yaşlı bir kaynanası vardı. Ermeni bibi derdik.  Çok severdim - herkes çok severdi- Onu...
 
Hep meseller anlatırdı bize; ya da biz hep mesel havasında dinlerdik anlattıklarını...
 
Meğer hep yaşadıklarıymış, geleceğe dair umutlarıymış meselleştirdikleri...
 
Kâbeyi İNSAN'IN yüreğinde aramamız gerektiğini öğrendim bu mesellerden mesela, mezhebimizin aslında vicdanımız olması gerektiğini de...
 
SEVGİSİZ hiç bir şeyin olamayacağını - hiç bir şey olamayacağımızı öğrendim,
SEVGİNİN Tanrı kadar büyük olduğunu da...
 
En önemlisi de, İNSAN olmadan Erzincanlı olunamayacağını öğrendim Ermeni Bibi'den...
 
Ha bu arada Kızılbaş olduğumu da o zamanlar öğrendim ama Ermeni Bibiden değil, Kuran kursunun Hocasından.
 
Ermeni Bibiye ; ne demek Kızılbaş diye sormuştum,
O da ; Kardeş Bacı biz bir gülüz / petekteki gizli balız / CAHİL bilmez sırrımızı diyerek, hayat bilgisi dersi vermişti bana...
 
İnsan düşünmeden edemiyor tabi;
o zamanlar yani 1975 lerde, yani çocukken ne çok şey öğrenmişiz...
 
Şimdilerde en iyi Türk, en iyi Kürd, en iyi Ermeni, en iyi Yahudi, en iyi Müslüman ...... nasıl olunur diye kafa patlatıyor insanlar. Kitaplar yazıyorlar.
 
En iyi İNSAN olamayınca nasıl en iyi Türk, en iyi Kürd, en iyi Ermeni, en iyi Yahudi, en iyi Müslüman ......, olunur ki ?
 
"Ey orman Ahalisi, Nazım’ca / ey aşık ahalisi / Ferman’ın bahçesine ağaç diker miyiz? / Hani o gün, / ferman derman olanda. "
 
http://www.facebook.com/haticeatalay.ykdhatice atalay
 
ocak 2010 - Hatice Atalay