Erteleme

Az önce düştüğü yerden
Ağlayarak kalkan çocuk
Balonu verdiğinde gülümsüyorsa birden
Gülmeyi erteleme. 

Göçmen kuşlar sana doğru uçarken
Yüreğinin en kıymetli sorusunu
Kanat çırpan şu turna biliyorsa yalnız
Sormayı erteleme. 

Yıllardır beklenilen tren
Nihayet girebilmişse o mağrur istasyona
Binmeyi erteleme. 

Asırlardır boğazında düğümlenen
Onu görünce dökülüverirse dilinden
Söylemeyi erteleme. 

O canın çatık kaşları altında
İçine işleyen gözleri yakalamışsan eğer
Duvarlar üstüne yıkılsa da
Sarmayı erteleme. 

Bir simit parası kalmışken cebinde
Hiçbir şey söylemeyene inat
Açlığın yanışını duyuyorsan bedende
Tüm servetini bir anda
Vermeyi erteleme. 

Sessizliğin karasına saklanınca
Renksiz göründüğünü sanan
Bir dostu kavrarsa yüreğin
Rengi de sükûtu da
Görmeyi erteleme. 

Ne bank ne de sıra görünmezken ortada
Hayatında iz bırakan bir yer olmalı
Yüreğe oturan tek sese varırsan bir gün
Duymayı erteleme. 

Sana seslenme gücünü bulduğumda
Bütün benliğimle bağırsam da
Sesim çıkmayacak, biliyorum.
O büyük sükûtu sen çözersin ancak.
Sessizliğin sırrına erdiğin o dem
Gelmeyi erteleme. 

Yegâh Elif Mirzâde