Erteleyemezdim ki…

Bu ülkenin düzeleceğini bilmesem; bu ülkenin yıldız gibi parlayacağını hissetmesem; bu ülkenin yeniden hak ettiği güzelliklere kavuşacağını görmesem kalır mıydım, sanıyorsunuz buralarda? Kalamazdım ki…

Bu ülkede, insanların yeniden, sadece bu ülkeyi düşünerek ve Mustafa Kemal’in doğrularından gideceğinden emin olmasam, dönmüş olmaz mıydım sırtımı binlerce defa? Dönebilmiş olurdum...
Biliyorum belki de Dünya’da en zor coğrafyada yaşıyoruz, ne tam batılı olabiliyoruz ne de tam doğulu…

Belki de bu özelliğimizdir, hem bizi çok yoran hem de çok insancıl kılan…

Bu insancıllığımız yanında beni üzen ve de ülkenin önünü tıkadığını düşündüğüm özelliklerimiz de var, tabi ki… Dağınıklığımız, vurdumduymazlığımız, aymazlığımız, nemelazımcılığımız, kural tanımamazlığımız, başkalarını sürekli kontrol etme sevdamız…

Aslında biliyorum, kolay terk edilemeyecek özellikler de değil bunlar, ancak bir türlü istemiyoruz bunları terk etmek; “böyle gelmiş böyle gider” demek, başkalarını sürekli kontrol altında tutmak hep daha kolayımıza geliyor; öyle de yaşıyoruz… Ülkenin hem doğal, hem ekonomik hem de insani kaynaklarının boşa harcanması…

Bırakacaksınız, eninde-sonunda insan ruhunun ve de kişiliğinin kontrol edilemez olduğunu sizlerde kabullenecek ve de kendi kaderinize razı olacaksınız… Başkalarının kaderini kendi kaderinize bağlayarak, onları sömürebilme sevdanızın ve de isteğinizin size de zarar verdiğini anlayacak, çok sevdiğinizi söylediğiniz ülkenizin iyiliği için bu özelliğinizi kişiliğinizden söküp atacaksınız…

Sizin, bu özelliklerinizle mağlup olacağınızı ve de bu sayede insanların özgürleşip, aklını özgürce kullanacağını, ruhunu sonsuzluklara kadar uzatabileceğini bilmesem, kalır mıydım, sanıyorsunuz buralarda? Kalamazdım ki…

Bu coğrafyanın, aklı hür, vicdanı hür nesillerle ileriye doğru gideceğini bilmesem, kalır mıydım, sanıyorsunuz buralarda? Kalamazdım ki…

O günlerin en kısa sürede geleceğini, ne olursa olsun kaderimin elimden kaymasına izin vermeyecek azim ve güce sahip olduğumu bilmesem, kalır mıydım, sanıyorsunuz buralarda? Kalamazdım ki…

İnsanlara hizmet etmenin, kendi çıkarım için başkalarına boyun eğmekten daha kutsal ve anlamlı olduğu ateşi içimde yanmasa ve bu ateş, her gün daha da büyümese, kalır mıydım, sanıyorsunuz buralarda? Kalamazdım ki…

En şerefli yaşamın, kişinin kendisi olarak ve de diğer insanlara, çıkarı olmadan bir şeyler vermek için yaşadığı hayat olduğunu bilmesem, nefes alır mıydım, sanıyorsunuz? Alamazdım ki…

Son olarak da, tüm bunları yapabileceğime inanmasam erteler miydim, sevdalarımı, rüyalarımı? Erteleyemezdim ki…