Eş değil, kader arkadaşlarımız işe el koydu

Daha 19 yaşındaydı evlendiğimizde. Orta Anadolu’nun bir ilçesinde büyümüştü. O zamanlar daha bilinç düzeyi gelişmemiş, evlendiğinde hayatının geri kalanında ne ile karşılaşacağını da pek bilmiyordu.

İlk tayin yerine gittiğimizde yerel kıyafetleri giyen halkı görünce şaşırmış ve ilk sorusu  “Bu insanların neden böyle giyindiği olmuştu.”

Hayatında ilk defa ŞALVAR görüyordu. Kendisine bu kıyafetin özelliğini ve giyenlerin neden tercih ettiğini anlatmıştım.

Evet sevgili okuyucularım bugün sizlere fedakar eşlerimizden ve onların yüklendiği sorumluluklardan bahsedeceğim,

Bulundukları mekanlardan kopup götürdüğümüz bu elleri öpülesi eşlerimiz, Anadolunun bir dağ kasabasında veya köyünde sizinle birlikte cefa çekerler. Acılarınızı ve yaşamın zorluklarını birlikte paylaşırlar.

Gencecik beyinlerine ve bedenlerine yüklediğimiz ağır sorumlulukları büyük bir maharetle taşırlar.

Önce Jandarma Astsubaylarının eşlerinden başlayalım.

Jandarma Astsubaylarının eşleri sıradan eş olarak görülmemelidir. 

Onlar bulundukları alanlarda Komutan ile halk arasındaki arabuluculardır. Halk komutana anlatamadıklarını eşleri vasıtasıyla anlatmaya çalışır.

Yeri gelir sizinle birlikte devleti temsil görevini yüklenirler. Yüklendikleri sorumluluğun altında ezilmeden sizin nezdinizde temsil yetkisini kullanırlar. Onlar, hiç bilmedikleri, muhatap olmadıkları konularda karşı karşıya kaldıklarında da kendince çözümleri bulurlar hem de sizi şaşırtacak şekilde.

Sosyal sorumluluk projeleri üretirler ve uygularlar. Halkın arasına girer yardıma muhtaç olanları bulur ve onlarla ilgilenmeyi insanlık görevi olarak görürler.

Komutan olduğunuz yerde sizin yanınızda değildir. Halkla birliktedir. Kanunlar çerçevesinde değil doğal olarak halkla birlikte yaşarlar. Onların sıkıntıları devletin kanunları yanında daha önemlidir.

İşte böyledir bizim eşlerimiz.

Peki bizim eşlerimiz böylede diğer Kuvvetlerde ki meslektaşlarımızın değil mi?

1975 yılındaki olaylar da onlar önde yer aldılar.

Eşleriyle beraber yaşadıkları sıkıntıları en çok çeken onlardı.

Hak aramada en önde yer alan onlardı.

Yan ödeme kararnamesi adaletsizliğinde Ankara da Kızılay meydanına çıkan onlardı.

Kışın buz gibi soğuğunda Polis panzerleriyle ıslatılan onlardı.

Bunun üzerine yanlarında yürüyen eşleri ve çocukları ile birlikte polisle çatışmaya giren onlardı.

1975 te böyleydi de bugün böyle değil mi diye soracak olanlara:

Bugün artık Astsubay eşleri daha bilinçli hemen hepsi yüksekokul, üniversite mezunu siyasi ortamı da zaman ve zemini de daha iyi okuyorlar.

“bukadarınapes” diyen Astsubaylar sosyal medyada örgütlenirken eşleri daha önce örgütlenerek eyleme ağırlığını koymuşlardır. Aynı zamanda kendi teşkilatlarından olan ve daha alt rütbede bulunan Uzman Erbaş ve eşleri de eylemi tüm kalpleriyle desteklemişlerdir.

Sonuç olarak;

Bu hareket devletin katmanlarındaki başka unsurları da yerlerinden kıpırdatmıştır. Sıraya Polis kardeşlerimiz de girmiş bulunuyor.

Hemen hepsinin uğradığı haksızlıkları dile getirmesi ister istemez bir takım siyasi gelişmeleri de beraberinde getirecektir.

Artık Türk siyasi tarihinde yeni bir sayfa açılmıştır.

Bu işin sonu 4688 sayılı yasanın Sendika kurabilecek iş kollarına Güvenlik kuvvetleri ile hakim ve savcıların da dahil edilmesi ile sonuçlanacaktır.

Onlar elleri öpülesi eşler olarak bizler onlara çok şeyler borçluyuz. Tarih sizi bir başka anacaktır.

Anneler gününüz kutlu olsun sevgili eşlerimiz.

NOT :  1975 yılında Kara Harp Okulunda Savaş Beden Eğitimi kursunda bulunuyordum. Eşimde yanımdaydı. Olaylar sonrasında bizi Sinema salonunda topladılar. Okul Komutanı Tümgeneral Turgut SUNALP idi. Eşlerinize hakim olun yoksa As. Cz. Kanununu eşlerinize de uygularız diye tehditler savurmaya başladı. Orada bulunanların YUHHHH sesleri üzerine salonu terketti.

Eşlerimize bu Kanunu uygulayabildiler mi diye sorarsanız. Yapamadılar. Normal haklarını arayan insanlara karşı yapabilecekleri hiçbir şey yoktu.  Sonuç hepimizin belleğinde kazınmış olarak durmaktadır.

Saygılarımla.