Esaretim

Boşlukdayım, bir salıncak üzerinde sallanıyorum. Kuyunun dibi görünmüyor, hayat diyorum sınıyor beni. Tepeye her ulaştığımızda insanların gözleri çarpıyor gözlerime. Acımasızlar, uzaklar. Arkaya yükseliyorum annem var, göremiyorum ama sesi geliyor. Üzgün biliyorum meçhule düşüyor gözlerimizden akan tuzlu sular, gayri meşru cümleler çarpıyor kulaklarıma, sözcükler uçuşuyor etrafımda, aralarından seçip lügatıma ekliyorum bazılarını. Şifa olurlar belki içimdeki anlatılamaz ummalı muhabbetlere. Ayaklarımdan akan kanlar renk oluyor dipsiz kuyuya, yorgunum, kan kaybediyorum. Konuşmak yasak. Rakı masaları kuruluyor beynimde, kadehler yaşanılanlara, su katıp üzerlerine dikiyorum kafaya, nafile ama sarhoşkende acı herşey. Babamın şefkatli elini arıyor içim. Kır saçlarına hasret gözlerim. Mütemadiyen kapanıyor gözlerim. Tekerrür ediyor zihnimdeki geçmiş. Saat kaçtır şimdi? Güneş doğmuş mudur dersin, yoksa turuncu mudur gökyüzü aydınlığa haber verir gibi. Hangi mevsimdedir memleketim? Yağmur var mıdır? Yoksa boy vermiş midir kaysılar? İhtilal olmuş mudur gene? Kedim kaçmış mıdır evden, samut kokan yemekler yapıyor mudur hala annem? Belki de huzurludur herkes.  Bu dipsiz kuyuda, alalade bir ipin ucunda gördüklerim hürriyet hasretinden midir dersin?