Esaretine Kapıldı Gözlerim

Güneşi görmek mümkün mü gece karanlığında, ya gözlerini...
Onlar var mıydı zaten bu koca boşluktan oluşan dünyada?
Yoksa yeni mi farkediliyordu ıssızlaşan yüreğimde, anlayamıyordum.
Yağsın diyorum artık bütün yağmurlar, içini döksün, belki kurtulur bu fırtınadan böylelikle...
Diyebilir misin bu vardır?
Herşey yok olup, tüketilip, gitmiyor mu hayatımızdan...
Deli bir girdaba kapılıp herşey yok olmuyor mu...
Sanki varoluşuyla birlikte yok oluşuda kaçınılmaz gibi herşeyin...
Olmamalı diyorum, batırılmamalı gemiler,
Ayaklarımızın dibindeki karıncaların son telaşı belkide bugün...
Yine aynı kapının önü ve seni bekliyorum...
Varoluş ya da yok oluş için...
Bu sevda kırmızıydı bir öncekiyse mavi...
Mavi griye dönüştü ve yokuluştu onun miadı...
Sen neye dönüşürsün kırmızı...
Anlıyorum sessizliğini...
Çaresizliğimi...
Bugün aydınlık yok, yine yağmurlar var bu şehirde,
Hep ağlamaklı oluyor bulutlar sen yokken...
Ve karanlık her an gözlerinsiz geçen...
Akşam oluyor yine çaresizce...
Yüreğim sızlıyor,
Bir güvercin titriyor tenimin sol köşesinde,
Gittin mi bilmiyorum, dönüp bakmaya cesareti yok esaretine kapılmış gözlerimin...
Sessizleşiyorum, gittin mi bilmiyorum,
Dönüp bakmaya cesareti yok esaretine kapılmış gözlerimin...