Eşik

Eşiklerle aramda var bir ilinti..

Kapı eşiğinde doğmuşum mesela... Gerçekten!

Yani, annem öyle anlatırdı doğum günüme yakın zamanlarda.

Gördüğüm ilk eşik ise; anneannemin evinin büyük bahçe kapısından içeri girmeden önceki yerden oldukça yüksek bir eşikti.

Dedem o eşiği atlayabilmemiz için büyükçene bir taş koymuştu. Önce o büyük taşın üzerine çıkar, sonra eşikten atlardık. O eşiğin üzerinde oturmayı ve o eşiğin üzerinde dikilip olduğum yerden karşıki evlere bakmayı çok severdim... boyum yükselirdi, hoşuma giderdi...

Ama anneannem kaşlarını çatıp kızar;

" Üzerinde durma onun bakiyim in aşağı... künah.." derdi.. Sonra sesi yumuşar ve sesine esrarengiz bi ton verip

- İn üstünden kuzum, iyi değildir.." diye devam ederdi ve yavaşca inerdim.

Her odanın ağzında ahşap bir eşik vardı. Anneannem görmeden o eşiklerin üzerine çıkardım. Zira merak ederdim eşiğin üzerine çıktığımda ne olacağını. Gizli bir iş yapmış olmanın heyecanı sarardı içimi bi tuhaf olurdum.

Çok sonraları eşiklerden hep atladım...

Ne oturdum, ne ayakta dikildim... Kendimi olduğumdan büyük göstermenin bi anlamı olmadığına karar verdim herhalde.

Üzerinden atlamaya çalışırken ayağım takıldı yere kapaklandım, dizlerim, ellerim acıdı. Yere kapaklanmış olmanın telaşını da hiç yaşamadım. Yavaşça ayağa kalkıp kalktığım yerden devam ettim.

Sonraları, eşikleri ve eşikli odaları hayata benzetmeye başladım.

Hayat; içiçe geçmiş odalar ve eşiklere benziyordu.

Ne zaman bir eşik görsem hala üzerine çıkamam, anneannemin sözü gelir aklıma; sesine vermiş olduğu o esrarengiz ton ile bana doğru eğilip der ki;

-  Eşiğin üzerinden in kuzum hiç iyi olmaz sonra... :)